พระวรสารนักบุญยอห์น 6:9เด็กคนหนึ่งที่นี่มีขนมปังบาร์เลย์ห้าก้อนกับปลาสองตัว ขนมปังและปลาเพียงเท่านี้จะพออะไรสำหรับคนจำนวนมากเช่นนี้
บรรดาศิษย์ของพระเยซูเจ้าต้องเลี้ยงคนจำนวนห้าพันคน พวกเขาไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร ที่นั่นมีเด็กชายคนหนึ่งมีขนมปังห้าก้อนและปลาสองตัว เขาเต็มใจแบ่งปันสิ่งที่เขามี และมอบทั้งหมดให้พระเยซูเจ้า ผู้ทรงทวีจำนวนขนมปังและปลานี้ให้มีเพียงพอสำหรับทุกคน
เด็กๆ มักจะพูดว่า
♦ ฉันอยากได้ขนมก้อนใหญ่ที่สุด
เราจะ่ตอบเขาว่าอย่างไร
♦ เมื่อเรามีขนมปังก้อนหนึ่ง สิ่งที่สำคัญคือ เราต้องแบ่งปันให้กับผู้อื่น เราต้องคิดถึงคนอื่นด้วย
หยุดเพื่อคิดสักครู่
- โดยปกติแล้ว เด็กๆ มักจะคิดถึงตนเองเป็นคนแรก เราในฐานะเป็นผู้ใหญ่ต้องช่วยเขาให้เป็นคนใจกว้าง เมื่อเราเต็มใจแบ่งปันสิ่งที่เรามีให้กับเขา แบบอย่างของเราจะช่วยเขาให้เรียนรู้จักการไม่เห็นแก่ตัว
- มีทหารคนหนึ่งกลับมาจากสงคราม เขาหิวโหย เพราะไม่ได้กินอาหารมาเป็นเวลาหลายวัน เขาเคาะประตูบ้านต่างๆ ที่อยู่ในเมืองเพื่อขออาหาร แต่ไม่มีใครมีอะไรให้เขากินเลย
ครั้นแล้วเขาเห็นเด็กๆ กำลังเล่นอยู่ข้างน้ำพุ เขาจึงเข้าไปหาเด็กๆ เหล่านั้น เด็กๆ ถามว่า “คุณเป็นใคร” เขาตอบว่า “ผมเป็นทหาร ผมไปรบในสงคราม ผมหิวมาก จนสามารถกินซุปก้อนหินได้”
- เด็กๆ ถามว่า “ซุปก้อนหินคืออะไร” ทหารจึงถามว่า “มีใครมีกระทะก้นลึกใบใหญ่ๆ และทัพพีบ้าง” เด็กหญิงคนหนึ่งตอบว่า “ที่บ้านของพวกเรามีเยอะแยะ หนูจะกลับไปเอา” แล้วพวกเขาก็เอาน้ำพุมาใส่ในกระทะ เก็บรวมรวมก้อนหินนำไปล้างและใส่ลงไปในกระทะ
- ทหารคนน้ำในกระทะ และกล่าวว่า “อืม อร่อยมาก แต่ถ้าใส่เนื้อไก่ลงไปจะยิ่งอร่อยมากขึ้น” เด็กอีกคนหนึ่งบอกว่า “ที่บ้านผมมีเนื้อไก่ ผมจะกลับไปเอาเอง”
- ด้วยวิธีการนี้ ในเมืองที่ทุกคนบอกว่าไม่มีอะไรกิน และที่ซึ่งทุกคนคิดถึงแต่ตนเอง ทหารผู้นี้แสดงให้เด็กๆ ได้รู้จักการแบ่งปันในสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่พวกเขาแต่ละคนมี เพื่อทุกคนจะได้มีของอร่อยๆ กิน
♦ ฉันจะแบ่งปันสิ่งที่ฉันมีให้กับเพื่อนโดย...
