อาทิตย์ที่ 1 เทศกาลมหาพรต

ข่าวดี    มัทธิว 4:1-11
(1)เวลานั้น พระจิตเจ้าทรงนำพระเยซูเจ้าไปในถิ่นทุรกันดาร เพื่อให้ปีศาจมาผจญพระองค์ (2)เมื่อทรงอดอาหารสี่สิบวันสี่สิบคืนแล้ว ทรงหิว  (3)ปีศาจผู้ผจญจึงเข้ามาใกล้  ทูลว่า “ถ้าท่านเป็นบุตรพระเจ้า จงสั่งก้อนหินเหล่านี้ให้กลายเป็นขนมปังเถิด” (4) แต่พระองค์ตรัสตอบว่า “มีเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า มนุษย์มิได้ดำรงชีวิตด้วยอาหารเท่านั้น แต่ดำรงชีวิตด้วยพระวาจาทุกคำที่ออกจากพระโอษฐ์ของพระเจ้า” (5) ต่อจากนั้น ปีศาจอุ้มพระองค์ไปยังนครศักดิ์สิทธิ์ วางพระองค์ลงที่ยอดพระวิหาร แล้วทูลว่า (6) “ถ้าท่านเป็นบุตรพระเจ้า จงกระโดดลงไปเบื้องล่างเถิด เพราะมีเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า พระเจ้าทรงสั่งทูตสวรรค์เกี่ยวกับท่าน ให้คอยพยุงท่านไว้มิให้เท้ากระทบหิน” (7) พระเยซูเจ้าตรัสตอบว่า “ในพระคัมภีร์ยังมีเขียนไว้ด้วยว่า อย่าทดลององค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของท่านเลย” (8) อีกครั้งหนึ่งปีศาจนำพระองค์ไปบนยอดเขาสูงมาก ชี้ให้พระองค์ทอดพระเนตรอาณาจักรรุ่งเรืองต่าง ๆ ของโลก (9) แล้วทูลว่า “เราจะให้ทุกสิ่งนี้แก่ท่าน ถ้าท่านกราบนมัสการเรา” (10) พระเยซูเจ้าจึงตรัสว่า “เจ้าซาตาน จงไปให้พ้น ยังมีเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า จงกราบนมัสการองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าของท่าน และรับใช้พระองค์แต่ผู้เดียวเท่านั้น” (11)ปีศาจจึงได้ละพระองค์ไป แล้วทูตสวรรค์ก็เข้ามาปรนนิบัติรับใช้พระองค์

    มีข้อสังเกตเกี่ยวกับการถูกทดลองของพระเยซูเจ้าดังนี้
    1.    คำกรีก peirazein (เปยราเซน) มีความหมายว่า “ทดลอง” หรือ “ทดสอบ” มากกว่าจะแปลว่า “ผจญ, ประจญ, หรือ ล่อลวง” ซึ่งส่อไปในทางชักชวนผู้อื่นให้ทำผิด  หากเราแปลคำ peirazein ในหนังสือปฐมกาลบทที่ 22 ข้อ 1 เป็น “ผจญ” ก็จะได้ความว่าพระเจ้าทรงผจญอับราฮัมให้ถวายอิสอัคบุตรชายเป็นเครื่องเผาบูชา ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่พระเจ้าจะชักชวนอับราฮัมให้ทำผิด
         เมื่อเป็นเช่นนี้ เราจึงควรเปลี่ยนความคิดจากสิ่งที่เคยเรียกว่า “การผจญ” แล้วมักลงเอยด้วยความพ่ายแพ้หรือบาปเสียใหม่ !

1st Sunday of Lent
Genesis 2:7–9, 3:1–7; Romans 5:12–19; Matthew 4:1–11

You look different
Jesus’ temptations show him to be the Son of God, the “new Adam” of God’s new creation.
Anumber of years ago Doug Alderson wrote a beautiful article in Campus Life magazine. It described his 2,000-mile hike down the Appalachian Trail.

วันอาทิตย์ที่ 1 เทศกาลมหาพรต
ปฐมกาล 2:7-9, 3:1-7; โรม 5:12-19; มัทธิว 4:1-11

บทรำพึงที่ 1
นักโทษสตรีที่รอการประหาร
มนุษย์ทุกคนต้องตายเพราะมนุษย์คนหนึ่งฉันใด มนุษย์ทุกคนก็ได้รับชีวิตคืนมาเพราะมนุษย์คนหนึ่งฉันนั้น

    เวลา 02:15 น. เช้าวันที่ 2 พฤศจิกายน 1984 เวลมา บาร์ฟิลด์ ถูกประหารชีวิตในคุกกลางของเมืองราเลย์ ในรัฐเซาท์คาโรไลนา เวลมาถูกตัดสินลงโทษเพราะได้ฆ่าคน 4 คน เธอเป็นสตรีคนแรกที่ถูกประหารชีวิตในสหรัฐอเมริกา ภายในระยะเวลา 22 ปี

    แต่ เวลมา บาร์ฟิลด์ ที่ถูกประหารในเช้าวันนั้นแตกต่างโดยสิ้นเชิงจาก เวลมา บาร์ฟิลด์ ผู้ก้าวเข้าไปในคุกเมื่อ ค.ศ. 1978 ระหว่างถูกจำคุกนาน 6 ปี เวลมาได้ผ่านกระบวนการกลับใจอย่างน่าพิศวง

    เวลมาบอกเล่าเรื่องราวเบื้องหลังการกลับใจของเธอในหนังสือของเธอชื่อ Woman in Death Row (นักโทษสตรีที่รอการประหาร) เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นในคืนวันหนึ่งขณะที่เธอกำลังร้องไห้อยู่ในห้องขัง เธอสะอื้นและสงสัยว่าพระเยซูเจ้าจะทรงให้อภัยเธอ และกลับมารักเธออีกครั้งหนึ่งหรือไม่ หลังจากอาชญากรรมที่เธอได้ก่อขึ้น

ทีมคำสอนสัญจรจัดกิจกรรมปัจฉิมนิเทศให้นักเรียน ป.6 โรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์สีลม  ในวันที่ 5 มีนาคม 2557 เวลา 15.00-16.15น. โดยจัดกิจกรรมในหัวข้อ "เกลือและแสงสว่าง" โดยรูปแบบกิจกรรม เป็นการเรียงลำดับความข้อในพระคัมภีร์ให้ได้ใจความสมบูรณ์ มัทธิว บทที่ 5 ข้อ 13 ​“ท่าน​ทั้ง​หลาย​เป็น​เกลือ​ดอง​แผ่น​ดิน ถ้า​เกลือจืด​ไป​แล้ว จะ​เอา​อะไร​มา​ทำ​ให้​เค็ม​อีก​เล่า เกลือ​นั้น​ย่อม​ไม่​มี​ประโยชน์​อะไร นอก​จาก​จะ​ถูก​ทิ้ง​ให้​คน​เหยียบย่ำ" ต่อด้วยกิจกรรมส่งต่อเกลือและเทียน และสุดท้ายรวมกลุ่มเพื่อสรุปข้อคิดที่ได้รับจากบทความในพระคัมภีร์ และข้อคิดที่ได้รับจากกิจกรรม

ความรู้เกี่ยวกับเทศกาลมหาพรต โดยคณะกรรมการคาทอลิกเพื่อพิธีกรรม

พระเจ้าไม่ทรงทอดทิ้งเราไว้ตามลำพัง
อย่างไรก็ตาม แก่นศาสนาคริสต์เชื่อว่า พระเจ้าได้ตรัสกับเราในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ โดยทรงส่งพระบุตรของพระองค์มายังเรา พระองค์ไม่ทรงทอดทิ้งเราไว้ตามลำพัง พระองค์ทรงเผยแสดงพระองค์เองแก่เรา เราไม่ต้องพยายามแก้ปัญหาเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาด้วยตัวเราเอง เพราะพระเจ้าทรงช่วยเรา

คำถามที่ยากต่อการค้นหาคำตอบของมนุษย์
หลายคนพบว่า เป็นการยากที่จะเชื่อในพระเจ้าองค์แห่งความรัก นั่นเพราะพวกเขายังคงมีความสงสัยในหลายๆอย่างอยู่ เช่นว่า การมีอยู่จริงของพระเจ้า หรือประสบการณ์ความทุกข์และโศกนาฏกรรมของมนุษย์ที่ทำให้พวกเขาสงสัยในความรักของพระองค์. นักวิทยาศาสตร์พยายามแก้ปริศนาอันยิ่งใหญ่ของจักรวาลนี้ ขณะที่นักจิตวิทยาเองก็กำลังค้นหาสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของมนุษย์
อย่างไรก็ตามบางปัญหาก็ไม่สามารถที่จะหาคำอธิบายได้
•    สิ่งใดเป็นสาเหตุให้จักรวาลทั้งหมดมีอยู่ในตอนแรก
•    ทำไมโลกจึงเต็มไปด้วยปัญหาต่างๆนานา
•    มนุษย์มีชีวิตอยู่บนโลกนี้เพื่ออะไร
•    อะไรคือจุดมุ่งหมายสูงสุดของแต่ละชีวิต
•    ชีวิตหลังความตายมีจริงหรือไม่

ทางแห่งกางเขน

1.    พระคริสต์องค์   
       ผู้ทรงไถ่บาปชาวเราทั้งหลาย
       ให้เรารอดพ้นจากทางความตาย
       ความสลายกลับกลายเป็นชีวิตใหม่
2.    พระองค์ทุกข์ทน   
       มอบตนบนกางเขนแห่งพระราชัย
       แบบอย่างพระองค์ที่ทรงให้ไว้
       นั่นคือความหมายของชีวิตคริสตชน
3.    กางเขนคือความรอดของวิญญาณ
       ลูกจะพบพานต้องผ่านชีวิตทุกข์ทน
       ทางแห่งกางเขนนำสู่สวรรค์เบื้องบน   
       ต้องผจญสู้ทนสิ่งร้ายนานา
4.    ลูกขอติดตาม   
       ด้วยความร้อนรนเปี่ยมล้นวิญญาณ์
      ขอเพียรพระองค์โปรดทรงเมตตา
      ให้ชีวิตภายหน้าลูกได้ลูกได้อยู่ใกล้ชิดพระองค์

วันพุธรับเถ้า (Ash Wednesday)
วันพุธรับเถ้า วันเริ่มต้นของเทศกาลมหาพรต
วันพุธก่อนวันอาทิตย์แรกของเทศกาลมหาพรต สัตบุรุษจะรับเถ้าเป็นการเริ่มต้นเทศกาลมหาพรต

Lent เป็นศัพท์ภาษาอังกฤษ มาจากภาษาอังกฤษเก่า (แองโกลแซกซอน) Lencten แปลว่า น้ำพุ หมายถึงระยะเวลา 40 วัน ก่อนฉลองปัสกา เป็นเวลาอุดมสมบูรณ์ของฝ่ายจิตใจ ส่วน "มหาพรต" ภาษาไทยแปลว่า การถือพรตครั้งใหญ่

    เถ้าเป็นเครื่องหมายของ “ความทุกข์ถึงบาป” เป็นธรรมเนียมที่ได้มาจากพระคัมภีร์    เราพบความหมายนี้อย่างชัดเจนในคำกล่าวประกอบการโรยเถ้าของพระสงฆ์แบบที่หนึ่ง ซึ่งนำมาจากพระวรสารของนักบุญมาระโก (มก 1 : 15) ที่กล่าวว่า “จงกลับใจใช้โทษบาปและเชื่อพระวรสารเถิด”
    เถ้ายังหมายถึงสภาพของมนุษย์คนบาป ซึ่งพยายามแสดงความสำนึกผิดของตนต่อพระเจ้าออกมาเป็นพิธีภายนอก ให้เห็นว่าเขาต้องการกลับใจ  เพราะหวังว่าพระเจ้าจะทรงพระกรุณาให้อภัย    เครื่องหมายประการนี้จึงเป็นการเริ่มเดินทางมุ่งสู่การกลับใจซึ่งค่อยๆ พัฒนาขึ้นโดยการรับศีลอภัยบาปในเทศกาลมหาพรต    ความต่ำต้อยของมนุษย์อันเป็นผลมาจากบาป ถูกกล่าวถึงในคำกล่าวประกอบการโรยเถ้าของพระสงฆ์แบบที่สอง    โดยเทียบจากหนังสือปฐมกาล (ปฐก 3 : 19) ที่กล่าวว่า “มนุษย์เอ๋ย จงระลึกเถิดว่า เจ้าเป็นแค่ฝุ่นดินและจะกลับไปเป็นฝุ่นดินอีก”

    เทศกาลมหาพรตเริ่มต้นในวันพุธรับเถ้า ซึ่งการรับเถ้าเป็นประเพณีที่พระศาสนจักรรับมาจากศาสนายิว    การรับเถ้าเป็นเครื่องหมายของการเป็นทุกข์ถึงบาปและความตั้งใจที่จะกลับใจใหม่
    กิจกรรมพิเศษที่เป็นแนวทางการปฏิบัติในเทศกาลมหาพรตนี้โดยเฉพาะ ก็ได้แก่ กิจกรรมสามประการที่พระเยซูพูดถึงในพระวรสาร และคริสตชนก็ก็ปฏิบัติกันมาตั้งแต่สมัยแรกซึ่งได้แก่ การอดอาหาร (มธ 6 : 16-18) การทำบุญ (มธ 6 : 2-4) และการภาวนา (มธ 6 : 5-15)

    พระเยซูเริ่มเทศน์สั่งสอนโดยเรียกร้องให้คนกลับใจและเชื่อในพระวรสาร (มก 1 : 15) ดังนั้น จุดประสงค์แรกของเทศกาลมหาพรตก็คือ การกลับใจและพยายามปรับปรุงตัวเองเพื่อให้ชีวิตของเราสอดคล้องกับแนวทางของพระวรสารมากยิ่งขึ้น เป็นเวลาแห่งการทบทวนตัวเราเอง เป็นเวลาที่เราต้องยกเครื่อง ล้างส่วนต่างๆ เปลี่ยนชิ้นที่เสียไป และปรับปรุงเครื่องยนต์ทั้งหมด เพื่อจะได้ดำเนินชีวิตอย่างคริสตชนที่สมบูรณ์แบบ

1. ประเพณีการทำกิจใช้โทษบาป
เทศกาลเตรียมฉลองปัสกาได้แก่ 40 วัน นับจากวันพุธรับเถ้าจนถึงวันเสาร์ศักดิ์สิทธิ์ ระลึกถึงการกลับมีชีวิตใหม่ขององค์พระเยซูคริสตเจ้า ในวันเหล่านี้ บรรดาคริสตชนจะใช้เวลาเพื่อไตร่ตรองพระธรรมคำสอน ที่มุ่งตักเตือนให้ลด ละ เลิก ความอธรรมทุกชนิด ที่ทำให้เสื่อมเสียศักดิ์ศรีการเป็นบุตรพระเจ้าและหันกลับมาดำเนินชีวิตตามคุณค่าพระวรสาร ซึ่งให้ความสำคัญต่อการภาวนา พลีกรรม  และให้ทานที่เป็นกิจกรรมภายนอกของการกลับใจ
วันศุกร์ตลอดปีก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เป็นประเพณีปฏิบัติมาตั้งแต่สมัยคริสตชนกลุ่มแรก เพราะเป็นวันที่พระเยซูสิ้นพระชนม์เพื่อสอนเราให้เข้าใจความจริงของการเป็นพระเจ้า ก็คือการเสียสละชีวิตเพื่อรักและรับใช้คนจำนวนมาก  ทุกวันศุกร์บรรดาคริสตชนจะจดจำเหตุการณ์ที่พระคริสต์ ได้ถวายพระองค์จนสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน เพื่อเราเองแต่ละคนก็ต้องมีส่วนร่วมในเส้นทางสายเดียวกัน

การจำศีลอดอาหาร (Fast)

ทุกศาสนามักจะมี การจำศีลอดอาหาร (fast)  ในบางช่วงเวลาในรอบปีเพื่อฝึกศาสนิกชนให้มีวุฒิภาวะด้านจิตใจ และอารมณ์ ที่เราต้องไม่มองข้าม

ในศาสนาคริสต์คาทอลิก  เรามีกฎให้จำศีลอดอาหารก่อนรับศีลมหาสนิท 1 ชั่วโมง ยกเว้นผู้ป่วย และในกรณีอันตรายถึงแก่ชีวิต

พระสันตะปาปาปีโอที่ 12  เป็นผู้ยกเลิกกฎเดิมที่ให้อดอาหารตั้งแต่เที่ยงคืน  ก่อนจะรับศีลมหา สนิท เพราะสภาพเศรษฐกิจและสังคมได้เปลี่ยนไป  และพระสันตะปาปาเปาโลที่ 6 (30 พฤศจิกายน  ค.ศ. 1963 ) ประกาศว่าพระสังฆราชท้องถิ่น อนุญาตให้บรรดาพระสงฆ์ผู้ต้องถวายมิสซา 2-3 มิสซาในวันเดียวกัน ยกเว้นจากกฎนี้ และในวันที่ 21 พฤศจิกายน 1964 ได้ลดให้อดอาหารก่อนรับศีลมหาสนิทเหลือ 1 ชั่วโมง