God is Love...

วันอังคารสัปดาห์ที่ 19 (ปีคู่)

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมัทธิว (มธ 18:1-5,10,12-14)

ขณะนั้น บรรดาศิษย์เข้ามาเฝ้าพระเยซูเจ้า ทูลถามว่า “ผู้ใดยิ่งใหญ่ที่สุดในอาณาจักรสวรรค์” พระเยซูเจ้าทรงเรียกเด็กเล็กๆ คนหนึ่งให้มายืนอยู่กลางกลุ่มพวกเขา แล้วตรัสว่า “เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ถ้าท่านไม่กลับเป็นเหมือนเด็กเล็กๆ ท่านจะเข้าอาณาจักรสวรรค์ไม่ได้เลย ดังนั้น ผู้ใดที่ถ่อมตนลงเป็นเหมือนเด็กเล็กๆ คนนี้ ผู้นั้นจะยิ่งใหญ่ที่สุดในอาณาจักรสวรรค์” “ผู้ใดต้อนรับเด็กเล็กๆ เช่นนี้ในนามของเรา ผู้นั้นต้อนรับเรา “จงระวังให้ดี อย่าดูหมิ่นคนธรรมดาๆ เหล่านี้คนใดเลย เราบอกท่านทั้งหลายว่า ตลอดเวลาในสวรรค์ ทูตสวรรค์ของเขาเฝ้าชมพระพักตร์พระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์” “ท่านทั้งหลายคิดอย่างไร ถ้าชายคนหนึ่งมีแกะอยู่ร้อยตัว แล้วแกะตัวหนึ่งบังเอิญหลงทาง เขาจะไม่ปล่อยแกะเก้าสิบเก้าตัวไว้บนภูเขา เพื่อค้นหาแกะตัวที่หลงไปหรือ” “เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ถ้าเขาหาแกะตัวนั้นพบแล้ว เขาจะรู้สึกยินดีที่พบมัน มากกว่ายินดีในแกะเก้าสิบเก้าตัวที่มิได้พลัดหลง” “พระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์ก็เช่นเดียวกัน ไม่ทรงปรารถนาให้คนธรรมดาๆ เหล่านี้แม้เพียงผู้เดียวต้องพินาศไป”

 มธ 18:1-4 การกลายเป็น “เหมือนเด็กเล็กๆ” เพื่อจะเข้าในพระอาณาจักรสวรรค์นั้น ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นคนที่ไม่บรรลุวุฒิภาวะหรือไร้เดียงสา แต่หมายถึงการกลายเป็น “ผู้เล็กน้อย” ที่ปลูกฝังความสุภาพถ่อมตนภายในจิตใจ และรู้จักวางใจในพระเจ้า

 คำสอนพระศาสนจักรคาทอลิก CCC ข้อ 526 “การกลับเป็นเด็ก” ในความสัมพันธ์กับพระเจ้าเป็นเงื่อนไขเพื่อจะเข้าพระอาณาจักรได้ เพื่อจะทำเช่นนี้ได้ จึงจำเป็นต้องถ่อมตน กลายเป็นคนไม่มีความสำคัญ ยิ่งกว่านั้นยังจำเป็นต้อง “เกิดใหม่” (ยน 3:7) คือเกิดจากพระเจ้า เพื่อใครคนหนึ่งจะเป็นบุตรของพระเจ้าได้ พระธรรมล้ำลึกการสมภพของพระคริสตเจ้าจะสำเร็จสมบูรณ์ก็เมื่อพระคริสตเจ้า “จะปรากฏอยู่ในเราอย่างชัดเจน” การสมภพของพระเยซูเจ้าจึงเป็นพระธรรมล้ำลึกแห่ง “การแลกเปลี่ยนน่าพิศวง” นี้ “การแลกเปลี่ยนเช่นนี้น่าพิศวงจริง พระผู้เนรมิตสร้างมนุษยชาติทรงรับร่างกายที่มีชีวิตมาบังเกิดจากพระนางพรหมจารี และเมื่อทรงถ่อมพระองค์สมภพเป็นมนุษย์ พระองค์ก็ประทานพระเทวภาพของพระองค์ให้แก่เรา” 

 CCC ข้อ 2785 นอกจากนั้น เรายังต้องกลับใจทำตนให้มีใจถ่อมตนและวางใจในพระองค์ กลับเป็น “เหมือนเด็กเล็กๆ” (มธ 18:3) เพราะพระบิดาทรงเปิดเผยพระองค์ “แก่บรรดาผู้ตํ่าต้อย” (มธ 11:25) การอธิษฐานภาวนาเป็นสภาพ “ที่เกิดขึ้นจากการพิศเพ่งดูเพียงพระเจ้า และจากความรักกระตือรือร้น ที่ทำให้จิตใจมุ่งหาความรักของพระเจ้า และสละตนให้มีความใกล้ชิด สนทนากับพระองค์ด้วยความศรัทธาเป็นพิเศษเหมือนสนทนากับบิดาของตน” “‘ข้าแต่พระบิดาของข้าพเจ้าทั้งหลาย’ เมื่อออกพระนามนี้ ความรักย่อมปลุกตัวขึ้น – จะมีอะไรเป็นที่รักของบุตรมากกว่าบิดา? – ความรักที่วอนขอก็ปลุกตัวขึ้นด้วย […] พร้อมกับความรู้สึกว่าเราจะได้รับตามที่เรากำลังจะวอนขอ […] มีอะไรเล่าที่พระองค์จะไม่ประทานให้บุตรที่วอนขอ ในเมื่อก่อนหน้านั้นพระองค์ได้ประทานให้เขาเป็นบุตรแล้ว”

วันที่ 10 สิงหาคม

ฉลองนักบุญลอเรนซ์  สังฆานุกร และมรณสักขี

(St Lawrence, Deacon & Martyr, feast.)

นักบุญลอเรนซ์เป็นหนึ่งในบรรดานักบุญ  ซึ่งในการยอมตายเป็นมรณสักขีของพวกท่าน  ได้ก่อให้เกิดความประทับใจอย่างลึกซึ้งต่อพระศาสนจักรในสมัยแรกๆ  ตามที่นักบุญอัมโบรสได้เล่าไว้  จากที่เล่าต่อๆกันมาด้วยปากเปล่าว่าการเป็นมรณสักขีของท่านเป็นการถูกย่างทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่จนถึงแก่ความตาย

โดยคำสั่งของจักรพรรดิวาเลเรียน (Emperor  Valerian) ในปี ค.ศ. 258 ให้ประหารชีวิตผู้เป็นคริสตชนทุกคน  และให้ยึดทรัพย์สินทั้งหมดด้วย  ทำให้พระสันตะปาปาซิสตุส ที่ 2 (Pope  Sixtus  II) ถูกจับพร้อมกับสังฆานุกรของพระองค์จำนวน 4 คนจากทั้งหมด 7 คน  และกำลังจะถูกนำไปฆ่าทิ้ง  ลอเรนซ์เป็นทุกข์ใจที่ท่านไม่ได้ถูกจับกุมไปด้วย  พระสันตะปาปาได้ทรงปลอบใจท่านว่า  "ลูกเอ๋ย อย่าร้องไห้ไปเลย  ในอีก 3 วันต่อจากนี้  ลูกจะได้ตามพ่อไป" และก็เกิดขึ้นจริง  ด้วยว่าลอเรนซ์ซึ่งเป็นผู้ดูแลทรัพย์สินและการเงินของพระศาสนจักรในขณะนั้น  ได้ถูกเรียกตัวมาอยู่ต่อหน้าผู้สำเร็จราชการของกรุงโรม  และเขาคิดว่าพวกคริสตชนต้องมีทรัพย์สินมากมาย  จึงออกคำสั่งยึดทรัพย์เพื่อเอามาเข้าคลังของจักรพรรดิ

วันจันทร์สัปดาห์ที่ 19 (ปีคู่)

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญยอห์น (ยน 12:24-26 )

 เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับบรรดาศิษย์ว่า “เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ถ้าเมล็ดข้าวไม่ได้ตกลงในดินและตายไป มันก็จะเป็นเพียงเมล็ดเดียวเท่านั้น แต่ถ้ามันตาย มันก็จะบังเกิดผลมากมาย ผู้ที่รักชีวิตของตนย่อมจะเสียชีวิตนั้น ส่วนผู้ที่พร้อมจะสละชีวิตของตนในโลกนี้ ก็ย่อมจะรักษาชีวิตนั้นไว้สำหรับชีวิตนิรันดร ผู้ใดรับใช้เรา ผู้นั้นจงตามเรามา เราอยู่ที่ใด ผู้รับใช้ของเราก็จะอยู่ที่นั่นด้วย ผู้ใดรับใช้เรา พระบิดาจะประทานเกียรติแก่เขา”

 ยน 12:20-36 พระคริสตเจ้าทรงประกาศว่า “เวลา” ของการพลีบูชาที่ยิ่งใหญ่แห่งการรับทรมานและการสิ้นพระชนม์ของพระองค์นั้นมาถึงแล้ว พระวาจาของพระองค์นี้ชี้ให้เห็นถึงการรู้และการยินยอมอย่างสมบูรณ์ที่จะยอมรับความตายและยอมทำตามพระประสงค์ของพระบิดา 

 คำสอนพระศาสนจักรคาทอลิก CCC ข้อ 569 พระเยซูเจ้าเสด็จขึ้นไปกรุงเยรูซาเล็มโดยสมัครพระทัย แม้จะทรงทราบดีว่าบรรดาคนบาปจะต่อต้านและประหารชีวิตพระองค์บนไม้กางเขน

วันอาทิตย์สัปดาห์ที่ 19 เทศกาลธรรมดา (ปี A)

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมัทธิว  (มธ 14:22-33)

   ทันทีหลังจากนั้น พระเยซูเจ้าทรงสั่งให้บรรดาศิษย์ลงเรือข้ามทะเลสาบล่วงหน้าพระองค์ไปในขณะที่พระองค์ทรงจัดให้ประชาชนกลับ เมื่อทรงลาประชาชนแล้ว พระองค์ก็เสด็จขึ้นไปบนภูเขาเพื่อทรงอธิษฐานภาวนาตามลำพัง ครั้นเวลาค่ำ พระองค์ทรงอยู่ที่นั่นเพียงพระองค์เดียว ส่วนเรืออยู่ห่างจากฝั่งหลายร้อยเมตร กำลังแล่นโต้คลื่นอย่างหนักเพราะทวนลม เมื่อถึงยามที่สี่พระองค์ทรงดำเนินบนทะเลไปหาบรรดาศิษย์ เมื่อบรรดาศิษย์เห็นพระองค์ทรงดำเนินอยู่บนทะเลดังนั้น ต่างตกใจมากกล่าวว่า “ผีมา” และส่งเสียงอื้ออึงด้วยความกลัว

     ทันใดนั้นพระเยซูเจ้าตรัสแก่เขาว่า “ทำใจให้ดี เราเอง อย่ากลัวเลย” เปโตร ทูลตอบว่า “พระเจ้าข้า ถ้าเป็นพระองค์ ก็จงสั่งให้ข้าพเจ้าเดินบนน้ำไปหาพระองค์เถิด”

พระองค์ตรัสว่า “มาเถิด” เปโตรจึงลงจากเรือ เดินบนน้ำไปหาพระเยซูเจ้า แต่เมื่อเห็นว่าลมแรง เขาก็กลัวและเริ่มจมลง แล้วร้องว่า “พระเจ้าข้า ช่วยข้าพเจ้าด้วย”

     ทันใดนั้น พระเยซูเจ้าทรงยื่นพระหัตถ์จับเขา ตรัสว่า “ท่านช่างมีความเชื่อน้อยจริง สงสัยทำไมเล่า” เมื่อพระองค์เสด็จขึ้นมาประทับในเรือพร้อมกับเปโตรแล้ว ลมก็สงบ คนที่อยู่ในเรือจึงเข้ามากราบนมัสการพระองค์ ทูลว่า “พระองค์เป็นพระบุตรของพระเจ้าอย่างแท้จริง”

  มธ 14:22-33 สัญลักษณ์ของพระศาสนจักคือเรือของเปโตรบนทะเลที่มีลมพายุ ถึงแม้ว่าจะต้องพบกับอุปสรรคและการต่อสู้มากมาย แต่ความช่วยเหลือและการปกป้องจากพระเจ้าจะยังคงมีอยู่เสมอ พระศาสนจักรของพระคริสตเจ้าจะไม่มีวันพ่ายแพ้ องค์พระผู้เป็นเจ้า การกล่าวเช่นนี้ชี้ให้เห็น ถึงความเชื่อและความเคารพอย่างลึกซึ้ง ซึ่งอาจหมายถึงการรับรู้ถึงความเป็นพระเจ้าของพระคริสตเจ้าด้วย

คำสอนพระศาสนจักรคาทอลิกCCC ข้อ 447 – 500

ข้อคิดข้อรำพึง

อาทิตย์ที่ 19 เทศกาลธรรมดา ปี A

"ทำใจให้ดี  เราเอง  อย่ากลัวเลย"

 จากบทอ่านแรก เราได้ทราบช่วงหนึ่งของประวัติชีวิตของประกาศกเอลียาห์

 ประกาศกเอลียาห์ในปีประมาณ 860 ปีก่อนคริสตกาล  ภายใต้การปกครองของกษัตริย์อาหับ  ซึ่งกษัตริย์อาหับนั้น  ทรงถูกปกครองด้วยพระมเหสีเยซาเบลอีกทีหนึ่ง  ซึ่งเป็นคนต่างชาติ  ไม่ใช่หญิงอิสราเอล  พระมเหสีนำพระบาอัลเข้ามา  นำเอาประกาศกของพระบาอัลซึ่งมีจำนวนมากเข้ามา  ภายใต้อิทธิพลของพระมเหสีมีการสร้างวิหารมากมายให้แก่พระของคนต่างชาติ  ดูเหมือนพระของคนต่างชาติจะเข้ามาแทนที่พระยาเวห์  ประกาศกเท็จเทียมจะมาแทนที่ประกาศกจริงของพระยาเวห์

วันเสาร์สัปดาห์ที่ 18 (ปีคู่)

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมัทธิว (มธ 17:14-20)

เวลานั้น เมื่อพระเยซูเจ้าเสด็จพร้อมกับศิษย์ทั้งสามคนมาพบประชาชน ชายผู้หนึ่งเข้ามาเฝ้าพระองค์ คุกเข่าลงทูลว่า “พระเจ้าข้า โปรดสงสารลูกชายของข้าพเจ้าเถิด เขาเป็นโรคลมชัก ทนทรมานมาก เคยตกไฟตกน้ำหลายครั้ง ข้าพเจ้าพาเขามาหาศิษย์ของพระองค์ แต่เขารักษาให้หายไม่ได้” พระเยซูเจ้าตรัสตอบว่า “คนหัวดื้อ เชื่อยาก และชั่วร้าย เราจะต้องอยู่กับพวกท่านอีกนานเท่าใด จะต้องทนพวกท่านอีกนานเท่าใด พาเด็กมาพบเราที่นี่เถิด” พระเยซูเจ้าทรงขู่ปีศาจ มันจึงออกไปจากเด็ก เด็กก็หายเป็นปกติตั้งแต่นั้น บรรดาศิษย์จึงเข้าเฝ้าพระเยซูเจ้าเป็นการส่วนตัว ทูลถามว่า “ทำไมพวกเราจึงขับไล่มันไม่ได้” พระองค์ตรัสว่า “เพราะท่านมีความเชื่อน้อย เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ถ้าท่านมีความเชื่อสักเท่าเมล็ดมัสตาร์ด แล้วพูดกับภูเขานี้ว่า ‘จงย้ายจากที่นี่ ไปที่โน่น’ มันก็จะย้ายไป และไม่มีอะไรที่ท่านจะทำไม่ได้”

    มธ 17:14-20 ความเชื่อของบรรดาศิษย์นั้นอ่อนแอเกินกว่าที่จะสามารถรักษาเด็กที่เป็นโรคลมชักได้ การขาดความเชื่อจะทำให้เราไม่สามารถรับผลของคำภาวนาของเราอย่างเต็มที่ได้

คำสอนพระศาสนจักรคาทอลิก CCC ข้อ 2752 การอธิษฐานภาวนาเรียกร้องความพยายามและการต่อสู้กับตนเองและกับเล่ห์กลของผู้ผจญ การต่อสู้นี้แยกไม่ออกจาก “การต่อสู้ทางจิต” ซึ่งจำเป็นเพื่อจะทำกิจการตามจิตของพระคริสตเจ้าให้เป็นนิสัยได้ แต่ละคนอธิษฐานภาวนาเหมือนกับที่เขาดำเนินชีวิต เพราะแต่ละคนดำเนินชีวิตเหมือนกับที่เขาอธิษฐานภาวนา 

โอกาสฉลองปีพระคัมภีร์ แผนกคริสตศาสนธรรม อัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ ขอนำเสนอ ซีรี่ย์พระคัมภีร์ (ใหม่) ในรูปแบบอินโฟกราฟิก เร็วๆ นี้ ...

การเฉลิมฉลอง

การเฉลิมฉลองหมายถึงการมีเวลาดีๆ ร่วมกัน เราเฉลิมฉลองพิธีต่างๆ ด้านศาสนา เช่น พิธีบูชาขอบพระคุณ เพราะเรามีความสุขที่พระเจ้าทรงรักเรา

วันศุกร์สัปดาห์ที่ 18 (ปีคู่)

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมัทธิว (มธ 16:24-28 )

      เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่บรรดาศิษย์ว่า “ถ้าผู้ใดอยากตามเรา ก็จงเลิกคิดถึงตนเอง จงแบกไม้กางเขนของตนและติดตามเรา ผู้ใดใคร่รักษาชีวิตของตนให้รอดพ้น ก็จะสูญเสียชีวิต แต่ถ้าผู้ใดเสียชีวิตของตนเพราะเรา ก็จะพบชีวิต มนุษย์จะได้ประโยชน์ใดในการที่ได้โลกทั้งโลกเป็นกำไร แต่ต้องเสียชีวิต มนุษย์จะต้องให้สิ่งใดเพื่อแลกกับชีวิตที่สูญเสียไปให้กลับคืนมา”  “บุตรแห่งมนุษย์จะเสด็จกลับมาในพระสิริรุ่งโรจน์ของพระบิดาพร้อมกับบรรดาทูตสวรรค์ เมื่อนั้นพระองค์จะประทานรางวัลแก่ทุกคนตามความประพฤติของเขา เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า บางท่านที่ยืนอยู่ที่นี่จะยังไม่ตาย จนกว่าจะได้เห็นบุตรแห่งมนุษย์เสด็จกลับมาในพระอาณาจักรของพระองค์”

  มธ 16:24-26 จงเลิกคิดถึงตนเอง แบกไม้กางเขนของตนและติดตามเรามา : การกลายเป็นศิษย์แท้ของพระคริสตเจ้านั้น เรียกร้องการรักที่จะเสียสละด้วยการปฏิเสธตนเองและเต็มใจที่จะยอมรับการความทุกข์ทรมาน เพราะเห็นแก่ความรักต่อพระคริสตเจ้า ในบทภาวนาของนักบุญนิโคลัสมีกล่าวว่า “ข้าแต่พระเจ้าและองค์พระผู้เป็นเจ้าของข้าพเจ้า โปรดทรงขจัดทุกสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าต้องออกห่างจากพระองค์ ข้าแต่พระเจ้าและองค์พระผู้เป็นเจ้าของข้าพเจ้า โปรดประทานแก่ข้าพเจ้าซึ่งทุกสิ่งที่นำข้าพเจ้าให้เข้าใกล้พระองค์มากยิ่งขึ้น ข้าแต่พระเจ้าและองค์พระผู้เป็นเจ้าของข้าพเจ้า โปรดช่วยให้ข้าพเจ้าไม่ยึดติดกับตนเอง เพื่อจะสามารถมอบตัวของข้าพเจ้าทั้งครบไว้กับพระองค์”

  คำสอนพระศาสนจักร CCC ข้อ 618 ไม้กางเขนเป็นการถวายบูชาเพียงหนึ่งเดียวของพระคริสตเจ้า คนกลางเพียงผู้เดียวระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ แต่เนื่องจากว่าพระองค์ “ทรงประหนึ่งว่ารวมเป็นหนึ่งเดียวกับมนุษย์ทุกคน” ในพระบุคคลพระเจ้าผู้ทรงรับสภาพมนุษย์ “พระองค์จึงประทานให้มนุษย์ทุกคนมีโอกาสร่วมส่วนในพระธรรมล้ำลึกปัสกาได้โดยวิธีการที่พระเจ้าทรงทราบ” พระองค์ทรงเรียกร้องให้บรรดาศิษย์แบกไม้กางเขนของตนและตามพระองค์ เพราะพระองค์ทรงรับทรมานเพื่อเราและประทานแบบฉบับไว้ให้เราดำเนินตามรอยพระบาท พระองค์ทรงประสงค์ให้ผู้ที่ได้รับประโยชน์จากการถวายบูชาไถ่กู้ของพระองค์ก่อนผู้อื่นได้มีส่วนร่วมในการถวายบูชานี้ด้วย การนี้เป็นจริงอย่างสมบูรณ์ในองค์พระมารดาของพระองค์ผู้ทรงมีส่วนร่วมพระธรรมล้ำลึกพระทรมานไถ่กู้ของพระองค์อย่างลึกซึ้งมากกว่าผู้ใดทั้งสิ้น “นี่คือบันไดแท้จริงเพียงหนึ่งเดียวเพื่อขึ้นสวรรค์ และไม่มีบันไดอื่นใดอีกนอกจากไม้กางเขนที่เราจะใช้เดินขึ้นสวรรค์ได้”

วันพฤหัสบดีสัปดาห์ที่ 18 (ปีคู่)

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมัทธิว (มธ 17:1-9 )

ต่ออมาอีกหกวัน พระเยซูเจ้าทรงพาเปโตร ยากอบ และยอห์นน้องชายไปบนภูเขาสูงที่ปราศจากผู้คน แล้วพระวรกายของพระองค์ก็เปลี่ยนไปต่อหน้าเขา พระพักตร์เปล่งรัศมีดุจดวงอาทิตย์ ฉลองพระองค์กลับมีสีขาวดุจแสงสว่าง โมเสสและประกาศกเอลียาห์สำแดงตนสนทนาอยู่กับพระองค์ เปโตรจึงทูลพระเยซูเจ้าว่า “พระเจ้าข้า ที่นี่สบายน่าอยู่จริงๆ ถ้าพระองค์มีพระประสงค์ ข้าพเจ้าจะสร้างเพิงขึ้นสามหลัง หลังหนึ่งสำหรับพระองค์ หลังหนึ่งสำหรับโมเสส อีกหลังหนึ่งสำหรับเอลียาห์” ขณะที่เปโตรกำลังพูดอยู่นั้น มีเมฆสว่างจ้าก้อนหนึ่งปกคลุมพวกเขาไว้ เสียงหนึ่งดังจากเมฆนั้นว่า “ท่านผู้นี้เป็นบุตรสุดที่รักของเรา เราพึงพอใจยิ่งนัก จงฟังท่านเถิด” เมื่อได้ยินดังนั้น ศิษย์ทั้งสามคนซบหน้าลงกับพื้นดิน มีความกลัวอย่างยิ่ง พระเยซูเจ้าเสด็จเข้ามาใกล้ ทรงสัมผัสเขา ตรัสว่า “จงลุกขึ้นเถิด อย่ากลัวเลย” เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาไม่เห็นผู้ใด นอกจากพระเยซูเจ้าเท่านั้น ขณะที่กำลังลงจากภูเขา พระเยซูเจ้าทรงกำชับศิษย์ทั้งสามคนว่า “อย่าเล่านิมิตที่ได้เห็นนี้ให้ผู้ใดฟัง จนกว่าบุตรแห่งมนุษย์จะกลับคืนชีพจากบรรดาผู้ตาย”

มธ 17:1-8 การประจักษ์พระวรกายของพระคริสตเจ้าสะท้อนให้เห็นถึงความเป็นพระเจ้าของพระองค์ด้วยวิธีที่พิเศษสุด เช่นเดียวกับเหตุการณ์ที่พระองค์ทรงรับพิธีล้างนั้น มีพระสุรเสียงของพระบิดาที่เรียกพระคริสตเจ้าว่า “บุตรสุดที่รัก” ของพระองค์ ทั้งโมเสสและเอลียาห์ได้พบกับพระเจ้าบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ภูเขาซีนายและภูเขาโฮเรบนั้นเป็นสัญลักษณ์หมายถึงธรรมบัญญัติและประกาศก พระคริสตเจ้าทรงเป็นศูนย์กลางของหัวข้อทั้งสาม พระองค์จึงทรงเป็นศูนย์กลางของการเปิดเผยทั้งหมด(ของพระเจ้า)

 คำสอนพระศาสนจักรCCC ข้อ 444 พระวรสารเล่าว่าในโอกาสสำคัญสองครั้ง คือเมื่อพระคริสตเจ้าทรงรับพิธีล้างและทรงแสดงพระองค์อย่างรุ่งโรจน์ พระบิดาทรงเปล่งพระสุรเสียงประกาศว่าพระคริสตเจ้าทรงเป็น“บุตรสุดที่รัก” ของพระองค์ พระเยซูเจ้ายังตรัสถึงพระองค์เองว่าทรงเป็น “พระบุตรเพียงพระองค์เดียว” ของพระเจ้า   (ยน 3:16) และทรงใช้ตำแหน่งนี้ยืนยันว่า ทรงดำรงอยู่ก่อนแล้วตั้งแต่นิรันดร ทรงเรียกร้องให้ทุกคนมีความเชื่อ “ในพระนามของพระบุตรเพียงพระองค์เดียวของพระเจ้า”(ยน 3:18) การประกาศความเชื่อของคริสตชนเช่นนี้ปรากฏแล้วเมื่อนายร้อยโรมันประกาศเฉพาะพระพักตร์พระเยซูเจ้าบนไม้กางเขนว่า “ชายคนนี้เป็นพระบุตรของพระเจ้าแน่ทีเดียว” (มก 15:39) ในพระธรรมลํ้าลึกปัสกาเท่านั้น ผู้มีความเชื่อจึงอาจให้ความหมายของตำแหน่ง“พระบุตรของพระเจ้า” ได้อย่างสมบูรณ์

ศาสนบริกร

เราเรียกผู้ที่นำพิธีนมัสการในพระศาสนจักรว่า ศาสนบริกร เพราะเขาเป็นผู้ช่วยให้ทุกคนเฉลิมฉลองความรักของพระเจ้า

อฟ. 1:18-19  ​ขอ​ให้​ตา​ใจ​ของ​ท่าน​สว่าง​ขึ้น เพื่อ​ท่าน​จะ​ได้​รู้​ว่า ใน​การ​ที่​พระ​องค์​ทรง​เรียก​ท่าน​นั้น ​พระ​องค์​ได้​ประทาน​ความ​หวัง​อะไร​แก่​ท่าน และ​รู้​ว่า มรดก​ของ​พระ​องค์​สำหรับ​ธรรมิก​ชน​มี​สง่า​ราศี​อัน​อุดม​บริบูรณ์​เพียงไร​ และ​รู้​ว่า ฤทธานุภาพ​อัน​ใหญ่​ของ​พระ​องค์​มี​มาก​ยิ่ง​เพียงไร สำหรับ​เรา​ทั้ง​หลาย​ที่​เชื่อ ตาม​อำนาจ​ของ​พระ​กำลัง และ​ฤทธานุภาพ​อัน​ใหญ่​ยิ่ง​ของ​พระ​องค์​

คำสอนพระศาสนจักรคาทอลิก CCC ข้อ 336 ชีวิตของมนุษย์ตั้งแต่เกิด จนตาย อยู่ในความอารักขาของบรรดาทูตสวรรค์ และมีบรรดาทูตสวรรค์คอยวอนขอความช่วยเหลือจากพระเจ้า “ไม่มีผู้ใดปฏิเสธว่าผู้มีความเชื่อแต่ละคนมีทูตสวรรค์เป็นผู้คอยแนะนำดูแลและนำชีวิต” ตั้งแต่ในโลกนี้แล้ว ชีวิตคริสตชนมีส่วนในมิตรภาพที่บรรดาทูตสวรรค์และมนุษย์มีร่วมกันกับพระเจ้าอาศัยความเชื่อ