God is Love...

วันศุกร์สัปดาห์ที่ 30 (ปีคู่)  

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญลูกา (ลก 14:1-6) 

วันสับบาโตวันหนึ่ง พระเยซูเจ้าเสด็จไปเสวยพระกระยาหารที่บ้านของหัวหน้าชาวฟาริสีผู้หนึ่ง ผู้ที่อยู่ที่นั่นต่างจ้องมองพระองค์ ขณะนั้นชายคนหนึ่งเป็นโรคบวมกำลังอยู่เฉพาะพระพักตร์ พระเยซูเจ้าจึงตรัสถามบรรดานักกฎหมายและชาวฟาริสีว่า “อนุญาตให้รักษาโรคในวันสับบาโตหรือไม่” แต่คนเหล่านั้นนิ่งเงียบ พระองค์จึงทรงพยุงผู้ป่วยขึ้น ทรงรักษาเขา แล้วให้กลับไป พระองค์ตรัสกับคนเหล่านั้นอีกว่า “ถ้าผู้ใดมีบุตรหรือมีโคตกลงไปในบ่อ จะไม่รีบฉุดขึ้นมาทันทีแม้เป็นวันสับบาโตหรือ” แต่คนเหล่านั้นตอบคำถามนี้ไม่ได้

ลก 14:1-6 บรรดานักกฎหมายและชาวฟาริสีได้พยายามที่จะทำให้พระคริสตเจ้าทรงติดกับ โดยการเชิญพระองค์ไปรับประทานอาหารค่ำในวันสับบาโต โดยที่นั้นมีชายคนหนึ่งซึ่งเป็นโรคบวมรวมอยู่ด้วย พวกเขาเชื่อกันว่าโรคนี้เป็นผลจากบาป จึงทำให้ชายผู้นี้ไม่บริสุทธิ์ พระคริสตเจ้าไม่เพียงแต่รักษาชายผู้นี้ในวันสับบาโตเท่านั้น แต่ยังทรงสัมผัสเขาอีกด้วย ในสายตาของชาวฟาริสี การกระทำทั้งสองอย่างนี้ล้วนเป็นการกระทำที่ผิด ทั้ง “ลูกชายกับโค” ที่พระคริสตเจ้าทรงกล่าวถึงนั้น ต่างแสดงถึงการอนุญาตให้ทำความดีในวันสับบาโตได้ แม้จะอยู่ภายใต้กฎของชาวยิวก็ตาม 

มธ. 6:33 ​จง​แสวงหา​พระ​อาณา​จักร​ของ​พระ​เจ้า​และ​ความ​ชอบ​ธรรม​ของ​พระ​องค์​ก่อน แล้ว​พระ​องค์​จะ​ทรง​เพิ่ม​ทุกสิ่ง​เหล่า​นี้​ให้

สดด. 23:1-2 ​​พระ​ยาห์​เวห์​ทรง​เลี้ยงดู​ข้าพ​เจ้า​อย่าง​ผู้​เลี้ยง​แกะ ข้าพ​เจ้า​จึงไม่​ขาด​สิ่งใด พระ​องค์​ทรง​ปล่อย​ให้​ข้าพ​เจ้า​นอน​พัก​อยู่​ใน​ทุ่งหญ้า​เขียว​ขจี ทรง​นำ​ข้าพ​เจ้า​ไป​ริม​สาย​น​ที​ที่​เงียบสงบ

การกลับใจ

การกลับใจคือการเปลี่ยนจากหนทางหนึ่งของชีวิตไปยังอีกทางหนึ่ง เป็นการตระหนักว่าพระเจ้าทรงรักเรา และเป็นการยอมรับคำสั่งสอนของพระศาสนจักรด้วย

481      พระเยซูคริสตเจ้าทรงมีสองธรรมชาติ คือ พระธรรมชาติพระเจ้า และพระธรรมชาติมนุษย์ ซึ่งไม่ปะปนกัน แต่พระธรรมชาติทั้งสองนี้รวมกันอยู่ในพระบุคคลพระเจ้าเพียงพระบุคคลเดียว

วันพฤหัสบดีสัปดาห์ที่ 30 (ปีคู่)  

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญลูกา (ลก 13:31-35) 

เวลานั้น ชาวฟาริสีบางคนเข้ามาทูลพระเยซูเจ้าว่า “ท่านจงเดินทางออกไปจากที่นี่เถิด เพราะกษัตริย์เฮโรดต้องการจะฆ่าท่าน” พระองค์ตรัสตอบว่า “จงไปบอกเจ้าสุนัขจิ้งจอกตัวนั้นว่าเราขับไล่ปีศาจและรักษาโรค วันที่สาม เราจะบรรลุถึงเป้าหมาย แต่วันนี้ พรุ่งนี้ และมะรืนนี้ เราจะต้องเดินทางต่อไป เพราะประกาศกจะตายนอกกรุงเยรูซาเล็มไม่ได้” “เยรูซาเล็มเอ๋ย เยรูซาเล็ม เจ้าฆ่าประกาศก เอาหินทุ่มผู้ที่พระเจ้าทรงส่งมาหาเจ้า กี่ครั้งกี่หนแล้วที่เราต้องการรวบรวมบุตรของเจ้าเหมือนดังแม่ไก่รวบรวมลูกไว้ใต้ปีก แต่เจ้าไม่ต้องการ บัดนี้ บ้านของท่านทั้งหลายจะต้องถูกทิ้งร้าง เราบอกท่านทั้งหลายว่า ท่านจะไม่เห็นเราอีกจนถึงเวลาที่ท่านจะกล่าวว่า ‘ขอถวายพระพรแด่ผู้ที่มาในพระนามองค์พระผู้เป็นเจ้า’”

ลก 13:31-35 บ่อยครั้งพระคริสตเจ้าทรงวิพากษ์วิจารณ์ชาวฟาริสี เพียงเพื่อแก้ไขความมืดบอดของพวกเขาสู่ความอ่อนน้อมถ่อมตนและกิจเมตตาเท่านั้น อันที่จริงพระองค์ทรงรู้สึกดีต่อบางคนในกลุ่มนี้เสียด้วยซ้ำ ระหว่างทางไปยังกรุงเยรูซาเล็ม พระองค์ทรงคร่ำครวญถึงความพลาดพลั้งของชาวเมืองในการยอมรับบรรดาประกาศก และรับข่าวสารแห่งความรอดพ้นของพระองค์ พระองค์ทรงทราบว่า ในตอนแรกฝูงชนผู้จาริกจะให้การต้อนรับพระองค์อย่างกระตือรือร้น แต่ในที่สุดกำลังที่นำความตายมาสู่พระองค์ก็จะชนะอย่างแน่นอน

วันพุธสัปดาห์ที่ 30 (ปีคู่)  

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญลูกา (ลก 6:12-19) 

ครั้งนั้น พระเยซูเจ้าเสด็จขึ้นไปบนภูเขาเพื่ออธิษฐานภาวนาและทรงอธิษฐานภาวนาต่อพระเจ้าตลอดทั้งคืน ครั้นรุ่งเช้า พระองค์ทรงเรียกบรรดาศิษย์เข้ามาแล้วทรงคัดเลือกไว้สิบสองคน ประทานนามว่า “อัครสาวก” คือซีโมน ซึ่งเรียกว่าเปโตร อันดรูว์น้องชายของเขา ยากอบ ยอห์น ฟีลิป บาร์โธโลมิว มัทธิว โทมัส ยากอบบุตรอัลเฟอัส ซีโมนผู้มีสมญาว่า “ผู้รักชาติ” ยูดาสบุตรของยากอบ และยูดาสอิสคาริโอท ต่อมายูดาสผู้นี้จะเป็นผู้ทรยศ

พระเยซูเจ้าเสด็จลงมาจากภูเขาพร้อมกับบรรดาศิษย์และทรงหยุดอยู่ ณ ที่ราบแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีศิษย์กลุ่มใหญ่และประชาชนจำนวนมากจากทั่วแคว้นยูเดีย จากกรุงเยรูซาเล็ม จากเมืองไทระ และจากเมืองไซดอนซึ่งอยู่ริมทะเล มาฟังพระองค์ และรับการรักษาให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บของตน บรรดาผู้ที่ถูกปีศาจรบกวนได้รับการรักษาด้วย ประชาชนทุกคนพยายามสัมผัสพระองค์ เพราะมีพระอานุภาพออกจากพระองค์ รักษาทุกคนให้หาย

ลก 6:12-16 ในขณะที่มีหลายต่อหลายคนติดตามเป็นศิษย์ของพระคริสตเจ้า พระองค์ได้ทรงเลือกชาย 12 คน ให้เป็นอัครสาวกของพระองค์ และหลังจากนั้น บรรดาอัครสาวกก็คัดเลือกคนอื่น ๆ อีกให้สานต่องานเผยแผ่ศาสนาของพวกเขา บรรดาบิชอปของพระศาสนจักรคาทอลิกโดยมีสมเด็จพระสันตปาปาผู้ทรงสืบทอดตำแหน่งจากเปโตร เป็นหัวหน้าของบรรดาผู้สืบตำแหน่งต่อจากอัครสาวกสิบสององค์ เลข 12 นั้น เป็นสัญลักษณ์ถึง 12 เผ่าพันธุ์ของอิสราเอล พระศาสนจักรที่พระคริสตเจ้าได้ทรงตั้งขึ้นนั้น เป็นตัวแทนของอาณาจักรอิสราแอลใหม่ พระคริสตเจ้าทรงใช้เวลาหนึ่งคืนในการอธิษฐานภาวนา ก่อนที่จะเลือกอัครสาวกของพระองค์

ฉลองนักบุญซีโมน และนักบุญยูดาห์ อัครสาวก

(St. Simon and St. Jude, Apostles, feast)

1. นักบุญซีโมน ผู้รักชาติ (St. Simon the Zealot)

 โดยแท้จริงแล้วเราไม่มีข้อมูลที่แน่นอนใดๆ เกี่ยวกับชีวิตของนักบุญองค์นี้ เช่น เราไม่รู้ว่าท่านไปเทศน์สอนพระวรสารที่ไหน และไม่รู้ว่าตายที่ไหน ทั้งไม่รู้ว่าท่านต้องรับทุกข์ทรมานแบบมรณสักขีอย่างไร  แม้แต่หลุมศพของท่านอยู่ไหนก็ไม่มีใครรู้ แต่ชื่อที่ต่อท้ายท่านว่า "Zealot" (="ผู้รักชาติ") ได้ถูกนำมาตีความหมายเป็นนัยว่าอาจหมายถึง เป็นนักกฎหมาย ท่านต้องเป็นผู้ร้อนรนเป็นพิเศษต่อกฎหมายของโมเสส (Mosaic Law) หรืออาจจะหมายถึงว่าท่านเป็นสมาชิกคนหนึ่งของกลุ่มชาตินิยมที่ร้อนรนมาก ที่กำลังตระเตรียมปลดแอกของชาวโรมันที่น่ารังเกียจออกไป

 ชาวกรีกและพวกคอปต์ มีธรรมประเพณีเล่าต่อกันมาว่า นักบุญซีโมนคือเจ้าบ่าวในงานแต่งงานที่เมืองคานาในแคว้นกาลิลี ที่ซึ่งองค์พระผู้เป็นเจ้าของเราได้ทรงทำอัศจรรย์ในที่สาธารณะเป็นครั้งแรก ท่านเป็นองค์อุปถัมภ์คนตัดไม้และช่างฟอกหนัง

วันอังคารสัปดาห์ที่ 30 (ปีคู่)  

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญลูกา (ลก 13:18-21) 

เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสต่อไปว่า “พระอาณาจักรของพระเจ้าเหมือนกับสิ่งใด เราจะเปรียบพระอาณาจักรกับสิ่งใด พระอาณาจักรก็เหมือนกับเมล็ดมัสตาร์ดซึ่งชายคนหนึ่งทิ้งไว้ในสวนของตน มันเติบโตขึ้นและกลายเป็นต้นไม้ จนกระทั่งบรรดานกในอากาศมาทำรังอาศัยบนกิ่งได้”

      พระองค์ยังตรัสอีกว่า “เราจะเปรียบพระอาณาจักรของพระเจ้ากับสิ่งใด พระอาณาจักรก็เหมือนกับเชื้อแป้งที่หญิงคนหนึ่งนำมาเคล้าผสมกับแป้งสามถัง จนแป้งฟูขึ้นทั้งหมด”

ลก 13:18-21 ถึงแม้ว่าพระศาสนจักรจะได้เริ่มต้นจากจุดที่เล็กมากและมีประวัติศาสตร์ของการถูกเบียดเบียน แต่ก็ได้ถูกก่อตั้งโดยพระคริสตเจ้า ซึ่งทรงมีพันธกิจในการสร้างอาณาจักรของพระเจ้า พระศาสนจักรจึงจะดำรงอยู่ตลอดไปและจะไม่มีความยากลำบากใด ๆ ที่จะเอาชนะได้

การเสก

การเสก หมายถึง การ “ทำให้ศักดิ์สิทธิ์” ในพิธีบูชาขอบพระคุณ พระสงฆ์สวดภาวนาบทเสกศีล ทำให้ปังและเหล้าองุ่นกลายเป็นพระกายและพระโลหิตของพระเยซูเจ้า

480      พระเยซูคริสตเจ้าทรงเป็นพระเจ้าแท้และมนุษย์แท้ โดยมีพระบุคคลพระเจ้าเพียงพระบุคคลเดียว ดังนั้นจึงทรงเป็นคนกลางคนเดียวระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์

ระหว่างวันที่ 19-23 ตุลาคม 2020 ทีมคำสอนสัญจร ให้การอบรมฝึกปฏิบัติ การสอนคริสตศาสนธรรม ชั้นปีที่ 1 คณะมนุษยศาสตร์  สาขาวิชาปรัชญาและศาสนา วิทยาลัยแสงธรรม

ตารางเวลาการฝึกปฏิบัติ 

วันจันทร์

• วจนพิธีกรรมเปิด
• งานคำสอนคืออะไร
• ประสบการณ์ การสอนคำสอน
• จุดประสงค์ของการสอนคำสอน

 วันอังคาร

• พันธกิจพื้นฐานของการสอนคำสอน
• วิธีการสอนของพระคริสตเจ้า
• วิธีการสอนคำสอน
• แบบวิเคราะห์องค์ประกอบในการสอนคำสอน

วันจันทร์สัปดาห์ที่ 30 (ปีคู่)

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญลูกา (ลก 13:10-17)  

 ขณะนั้น พระเยซูเจ้าทรงสั่งสอนอยู่ในศาลาธรรมแห่งหนึ่งในวันสับบาโต สตรีคนหนึ่งถูกปีศาจสิง เจ็บป่วยมาสิบแปดปีแล้ว หลังค่อม ยืดตัวตรงไม่ได้เลย เมื่อพระเยซูเจ้าทอดพระเนตรเห็น จึงทรงเรียกนางเข้ามาและตรัสว่า “นางเอ๋ย เธอพ้นจากความพิการของเธอแล้ว” พระองค์ทรงปกพระหัตถ์เหนือนาง ทันใดนั้น นางก็ยืดตัวตรงและถวายพระเกียรติแด่พระเจ้า

      แต่หัวหน้าศาลาธรรมรู้สึกขัดเคืองที่พระเยซูเจ้าทรงรักษาโรคในวันสับบาโต จึงกล่าวแก่ประชาชนว่า “วันที่ทำงานได้มีถึงหกวัน จงมารับการรักษาโรคในวันเหล่านั้นเถิด อย่ามาในวันสับบาโตเลย” องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงตรัสตอบว่า “เจ้าคนหน้าซื่อใจคด เจ้าแต่ละคนมิได้แก้โคหรือลาจากรางหญ้า พาไปกินน้ำในวันสับบาโตดอกหรือ หญิงผู้นี้เป็นบุตรหญิงของอับราฮัม ซึ่งซาตานล่ามไว้เป็นเวลาสิบแปดปีแล้ว ไม่สมควรที่จะถูกแก้จากพันธนาการนี้ในวันสับบาโตด้วยหรือ” เมื่อพระองค์ตรัสดังนี้แล้ว ผู้ต่อต้านทุกคนของพระองค์รู้สึกอับอาย ขณะที่ประชาชนต่างชื่นชมยินดีเมื่อเห็นการอัศจรรย์ทั้งหลายที่ทรงกระทำ

 ลก 13:10-17 คำถามเรื่องกิจกรรมใดที่ได้รับอนุญาตให้ทำในวันสับบาโตได้นั้น คือจุดที่สร้างความขัดแย้ง ระหว่างพระคริสตเจ้ากับพวกที่วิจารณ์พระองค์

วันอาทิตย์สัปดาห์ที่ 30 (ปีคู่)

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมัทธิว (มธ 22:34-40) 

เมื่อชาวฟาริสีได้ยินว่าพระเยซูเจ้าทรงทำให้ชาวสะดูสีนิ่งอึ้งไป จึงมาชุมนุมพร้อมกัน มีคนหนึ่งเป็นบัณฑิตทางกฎหมายได้ทูลถามเพื่อจะจับผิดพระองค์ว่า “พระอาจารย์ บทบัญญัติข้อใดเป็นเอกในธรรมบัญญัติ” พระเยซูเจ้าตรัสตอบว่า “ท่านจะต้องรักองค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของท่านสุดจิตใจ สุดวิญญาณ สุดสติปัญญาของท่าน นี่คือบทบัญญัติเอกและเป็นบทบัญญัติแรก บทบัญญัติประการที่สองก็เช่นเดียวกัน คือท่านต้องรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง ธรรมบัญญัติและคำสอนของบรรดาประกาศกก็ขึ้นอยู่กับบทบัญญัติสองประการนี้”

มธ 22:34-40 เมื่อชาวฟาริสีทูลถามพระคริสตเจ้าว่าบทบัญญัติข้อใดเป็นเอกในธรรมบัญญัติ (มีบัญญัติมากมายตามกฎของโมเสส) พระองค์ไม่ได้ทรงตอบด้วยบัญญัติข้อใดในพระบัญญัติสิบประการเลย นอกจากบัญญัติเอกแห่งความรักซึ่งเป็นผลของการซื่อสัตย์ต่อพระบัญญัติทั้งสิบประการนั่นเอง เป็นอีกครั้งหนึ่งที่พระองค์ทรงเน้นถึงความสำคัญของการกระทำภายนอกที่สะท้อนจากการปฏิบัติตามบทบัญญัติซึ่งเกิดขึ้นและเคลื่อนไหวจากท่าทีภายในหัวใจของการรักของพระเจ้าและรักเพื่อนมนุษย์ เราพบความหมายที่แท้จริงของพระบัญญัติ10 ประการนี้ได้จากแสงสว่างของบทบัญญัติเอกแห่งความรักที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองประการนั่นเอง

บทเทศน์บทรำพึง

อาทิตย์ที่ 30 เทศกาลธรรมดาปี A

 "ความเป็นบุคคลทั้งครบของพระเยซูเจ้าเมื่อทรงอยู่ในโลกนี้ก็คือ 'กิจการแห่งความรัก' ดังนั้น เราสามารถให้ข้อสรุปความเชื่อของเราด้วยเพียงสองคำ คือ พระเยซูเจ้า และความรัก" พระดำรัสของพระสันตะปาปาเบเนดิกต์ที่ 16 เมื่อวันที่ 25 กันยายน ค.ศ. 2005 ในช่วงใกล้ๆจบสิ้นปีแห่งศีลมหาสนิท ที่จริงแล้ว เราอาจลืมสิ่งอื่นๆ ในหนังสือพระคัมภีร์และเพียงแต่ดำเนินชีวิตตามบทบัญญัติแห่งความรักของพระเยซูเจ้า "ให้ท่านทั้งหลายรักกัน เหมือนดังที่เรารักท่าน" (ยน 15:12) เราก็จะทำให้ทุกสิ่งที่เขียนไว้ในกฎหมาย ในคำสอนของบรรดาประกาศก และในพระวรสารเกิดผลอย่างเต็มที่ จงจำไว้ว่าพระเยซูเจ้าทรงมอบหมายภารกิจเดียวให้เราคือ "รัก"

 พระเยซูเจ้าทรงทราบถึงอันตรายของการรักแค่ตามกฎหมาย พระองค์จึงทรงวิพากษ์ความรักต่อกฎหมายของโมเสสของชาวฟาริสี เพราะว่าการกระทำเช่นนั้น แท้ที่จริงแล้วเป็นการทำลาย "กฎแห่งความรัก" มากที่สุด พระวรสารของวันนี้อธิบายการทดสอบพระเยซูเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายของพวกฟาริสี ก่อนที่พระองค์จะทรงบอกว่าพวกเขาเป็นคนหน้าซื่อใจคด (มธ 23) ความรักต่อกฎหมายอย่างไร้สาระของพวกฟาริสีเห็นได้ชัดจากคำถามของเขา "บัญญัติข้อใดเป็นเอกในธรรมบัญญัติ" ขอเตือนก่อนว่า พวกฟาริสีได้แบ่งกฎหมายของโมเสสเป็น 613 ข้อบัญญัติ ซึ่งไม่ว่าจะเป็นบัญญัติข้อใหญ่หรือเล็กจะมีบทลงโทษที่คู่ควรกัน ควบคู่มาด้วย

สดด. 91:11 พระ​องค์​ทรง​บัญชา​บรรดา​ทูต​สวรรค์​ไว้​แล้ว ให้​พิทักษ์​รักษา​ท่าน ไม่ว่า​ท่าน​จะ​ไป​ทาง​ไหน 

สดด. 91:14 ​เรา​จะ​ช่วย​เขา​ให้​รอด​พ้น เพราะ​เขา​ไว้ใจ​เรา เรา​จะ​พิทักษ์​รักษา​เขา เพราะ​เขา​รู้จัก​นาม​ของ​เรา