เมื่อวันพฤหัสบดีที่ 23 มกราคม พ.ศ. 2563 อัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ ได้จัดงานชุมนุมนักเรียนโรงเรียนคาทอลิก ระหว่างเวลา 8.00 - 15.30 น. ณ โรงเรียนยอแซฟอุปถัมภ์ สามพราน จ. นครปฐม ขึ้น ในหัวข้อ "350 ปี ศิษย์พระคริสต์ ศิษย์ธรรมทูต สู่การประกาศข่าวดี"
    งานชุมนุมเริ่มด้วยวจนพิธีกรรมเปิดการชุมนุม โดยคุณพ่อเดชา อาภรณ์รัตน์ และในช่วงเช้า นักเรียนเข้าร่วมกิจกรรมฐานต่างๆ แบ่งเป็น 5 ทวีปๆ ละ 5 ฐาน
    ในช่วงบ่าย ปิดการชุมนุมด้วยพิธีบูชาขอบพระคุณ โดยพระคาร์ดินัลฟรังซิสเซเวียร์ เกรียงศักดิ์ โกวิทวาณิช เป็นประธานในพิธี ในพิธีฯ มีการมอบเข็มยุวธรรมทูตแก่นักเรียนคาทอลิกทุกคนด้วย

วันพระวาจาพระเจ้า (พระคัมภีร์)
    ปัจจุบัน เราคริสตชนคาทอลิกตื่นตัวรู้จัก...อ่านพระคัมภีร์มากขึ้น.. กล้าแบ่งปันพระวาจา..และมีพระคัมภีร์ในครอบครัวมากขึ้น... จริงไหมครับ
    ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2002  คณะกรรมการคาทอลิกเพื่อพระคัมภีร์ได้จัดพิมพ์พระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่  ครั้งแรก  และค.ศ. 2015  จัดพิมพ์ครั้งที่ 4 รวม 70,000 เล่ม
    เมษายน  ค.ศ. 2014  ได้จัดพิมพ์  พระคัมภีร์คาทอลิกฉบับสมบูรณ์  คือ ทั้งพันธสัญญาเดิม  และพันธสัญญาใหม่  จำนวน 16,000  เล่ม
    คณะกรรมการไบเบิลไดอารี่  (เกือบทั้ง 16 คน เป็นฆราวาส)  ได้จัดพิมพ์ไบเบิลไดอารี่  ภาษาไทย  ตั้งแต่ ค.ศ. 1990  จนถึงปีนี้ครบ  30 ปีแล้ว  ที่เรามีพระวาจาประจำวัน  ใช้ส่วนตัว
    เราจัด  วันพระคัมภีร์  หรือสัปดาห์พระคัมภีร์  และเงินบริจาคในวันอาทิตย์ที่สองของเดือนธันวาคม เพื่อส่งเสริมกิจการด้านพระวาจา

พระบัญญัติประการแรก
     จงนมัสการพระเจ้าผู้เดียวของเจ้า ดังที่ได้กล่าวแล้วในพระบัญญัตินั้นเราต้องเข้าใจ 2 อย่าง พระบัญญัตินั้นแนะนำให้เราทำอะไรและห้ามทำอะไร พระบัญญัติแรกนั้นให้เรารู้ว่าพระเจ้าต้องการให้มนุษย์นมัสการพระองค์ คือรักพระองค์ด้วยสิ้นสุดจิตใจและเหนือสรรพสิ่ง ดังนั้น อันดับแรกพระองค์ต้องการให้เราพยายามสุดกำลังที่จะรู้จักพระองค์อย่างถูกต้อง เพราะถ้าไม่รู้จักจะรักและนมัสการพระองค์ไม่ได้ จากนี้เห็นได้ชัดว่าคนที่พูดว่าฉันพยายามเป็นคนดีแต่ไม่ยอมถือศาสนาอะไรหรือไม่ยอมเกี่ยวข้องกับพระเจ้าเลย คนแบบนี้เท่ากับได้สารภาพแล้วว่าตนเองเป็นคนที่ไม่ดีเพราะไม่ยอมทำแม้แต่หน้าที่แรกของมนุษย์ สิ่งที่พระเจ้าต้องการให้มนุษย์ทำเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ในพระบัญญัติประการแรกนี้พระเจ้าแสดงให้เห็นว่าพระองค์ต้องการให้มนุษย์สนใจในการรู้จักพระมากที่สุดมากกว่าสิ่งของในโลก และพยายามรู้จักพระองค์โดยอาศัยสรรพสิ่งที่อยู่แวดล้อมเราในโลก เราต้องมีความเคารพนับถือพระเจ้าและรักพระองค์ สิ่งเหล่านี้มาจากความรู้เท่านั้น ดังนั้นทุกคนต้องศึกษาตามความสามารถเกี่ยวกับพระเจ้าและศาสนา สำหรับคนที่เป็นคริสตชนแล้วแน่ใจได้ว่าความรู้เกี่ยวกับพระเจ้าในศาสนาของตนเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ไม่ผิดพลาดเพราะมาจากพระเจ้าเอง หน้าที่ที่จะต้องศึกษาเกี่ยวกับพระเจ้าง่ายกว่าก็คือการศึกษาคำสอนของพระ ศาสนจักร นอกนั้นพยายามมีใจที่จะฟังเสียงพระองค์ ผู้ซึ่งบ่อยครั้งทรงพูดในใจของมนุษย์และให้มนุษย์รู้จักพระองค์ด้วยวิธีเหนือธรรมชาติ เห็นได้ชัดว่าหน้าที่เรียนคำสอนและศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับพระเจ้าโดยทุกวิถีทางนั้น เป็นหน้าที่แรกของมนุษย์ สำคัญกว่าเรียนหนังสือและรู้จักวิชาอื่นๆ ในคำสอนเล่มแรกได้อธิบายแล้วว่าพระเจ้าทรงสร้างมนุษย์มาเพื่อรู้จักรักและปรนนิบัติพระองค์ จึงจะได้บรรลุถึงบรมสุขกับพระองค์ในอาณาจักรพระเจ้า ดังนั้นพระบัญญัติแรกนี้ต้องการช่วยให้มนุษย์ไปสู่เป้าหมายแห่งชีวิตของตน โดยให้รู้จักรักและปรนนิบัติพระองค์

พระบัญญัติของพระเจ้า
    ในพระวรสารเขียนไว้ว่า พระเยซูเจ้าสอนว่า พระบัญญัติของพระเจ้านั้นตั้งอยู่ในความรัก หากว่าเรารักพระเจ้ารักเพื่อมนุษย์อย่างถูกต้อง เราถือตามพระบัญญัติทุกประการ แต่โปรดอย่าเข้าใจว่าไม่จำเป็นต้องรู้พระบัญญัติซึ่งพระเจ้าให้มนุษย์รักและถือตามเพื่อจะได้มีความรักอย่างถูกต้อง หลายครั้งมนุษย์เราไม่ทราบว่าต้องทำอะไรดี อะไรถูก พระบัญญัตินั้นให้การแนะนำที่ถูกต้อง พระบัญญัติมี 10 ประการ และใน 10 ประการนี้ สามประการแรกทำให้เรารู้จักหลักแห่งความรักพระ และอีกเจ็ดประการให้คำแนะนำเพื่อจะรักตนเองและเพื่อนมนุษย์อย่างถูกต้อง ต่อไปนี้จะทำความเข้าใจพระบัญญัติทีละข้อ เพื่ออธิบายความหมายแต่ละข้อ และเข้าใจว่าพระเจ้าต้องการอะไรจากเราแต่ละคนในสภาพที่แตกต่างกันและกรณีแวดล้อมไม่เหมือนกัน

ฤทธิ์กุศล
     มนุษย์เราเมื่อพยายามชนะกิเลสเพื่อจะกระทำความดีและเจริญชีวิตตามน้ำพระทัย จะรู้สึกว่าการประพฤติอย่างถูกต้องลำบากและต้องสู้ตลอดเวลา ดังนั้นเพื่อจะสามารถเจริญชีวิตเป็นคนดีต้องมีกำลังใจหรือฤทธิ์ที่จะช่วยในการต่อสู้เพื่อจะชนะความชั่วและทำสิ่งที่ถูกต้อง ฤทธิ์กำลังนี้ หรือกำลังของเราจะเพิ่มขึ้นด้วย 2 ประการ คือ
1. ต้องฝึกหัดทำความดี การที่เราทำสิ่งที่ถูกเสมอๆ ช่วยให้เรารู้สึกว่าทำสิ่งที่ถูกต้องนั้นง่ายเหมือนกับเมื่อเราฝึกหัดทำงานและชำนาญแล้วจะรู้สึกว่าทำได้ง่าย ดังนั้นการกระทำสิ่งที่ถูกต้องและสิ่งที่ดีอยู่เป็นนิตย์ให้เราเพิ่มกำลังใจเพื่อจะทำสิ่งถูกง่ายขึ้น เป็นวิธีตามธรรมชาติเพื่อจะเพิ่มพลังจิต เรียกว่าการสร้างฤทธิ์กุศล
2. สำหรับคริสตชน นอกจากวิธีนี้เรารู้จักวิธีหนึ่งคือขอกำลังใจและขอฤทธิ์อำนาจจากเบื้องบน อาศัยคำภาวนาและพิธีอันศักดิ์สิทธิ์

กิเลส
     เราต้องเข้าใจว่าหลายครั้งกิเลสบังความเข้าใจของมนุษย์และทำลายน้ำใจซึ่งทำให้บุคคลนั้นสามารถทำสิ่งที่ดี ความเห็นแก่ตัวมีเสมอ แต่ความรักของตนเองอย่างแท้จริง (เพื่อสร้างความสุขความดีของตน) หลายครั้งทีเดียวสูญหาย และทำตามความชอบใจชั่วคราวตามกิเลส แม้แต่รู้ตัวว่าการกระทำเช่นนั้นทำลายความสุขความดีของตนเอง นำความทุกข์ตรงการลงโทษและความพินาศ
     กิเลสของมนุษย์มาจากความรู้สึกตามธรรมชาติ ความรู้สึกตามธรรมชาตินั้นมีอยู่ในตัวของเราและเป็นความรู้สึกอย่างแรงกล้า ซึ่งก็เป็นหลักที่ดีเพื่อจะให้มีกำลังใจและกำลังกายในการกระทำสิ่งที่จำเป็นสำหรับชีวิตปัจจุบันหรือเพื่อหนีอันตราย แต่ถ้าความรู้สึกอันแรงกล้านี้ เป็นความรู้สึกฝ่ายเนื้อหนังปราศจากความคิด ก็เหมือนกับความรู้สึกของสัตว์ มนุษย์มีสติปัญญาเพื่อที่จะบังคับความรู้สึกอันแรงกล้านี้ไม่ให้เกินขนาดและไม่ทำลายความดี แทนที่จะช่วยรักษาความดีไว้เมื่อความรู้สึกแรงกล้านี้ได้เอาชนะใจมันไม่อนุญาตให้สติปัญญาบังคับบัญชาได้แล้ว และให้บุคคลปราศจากความคิดเห็นถูกต้อง เรียกว่า

หน้าที่
     ในเมื่อเรารู้ว่าสิ่งหนึ่งสิ่งใดดีและเป็นความดีของตัวเราเอง ยิ่งกว่านั้นเป็นหน้าที่ซึ่งเราต้องทำ เราต้องเตรียมตัวเพื่อสามารถทำได้ เช่น แม่ต้องเลี้ยงลูก เพื่อจะเลี้ยงลูกอย่างถูกต้องแม่ต้องรู้จักหลักสุขอนามัยบ้าง ในเมื่อแม่คนนั้นได้สำนึกตัวในหน้าที่ของเขาที่ต้องเลี้ยงลูก เขารู้ตัวว่าถ้าขาดอนามัยจะเลี้ยงลูกอย่างดีไม่ได้ ถ้าแม่คนนั้นไม่สนใจที่จะรู้ไม่พยายามตามความสามารถที่จะรู้จักวิธีวิธีเลี้ยงทารกก็ผิด อีกอย่างหนึ่งมนุษย์ทุกคนรู้ว่าความคิดและความเข้าใจเป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่ง เพื่อจะรู้จักรักและปรนนิบัติพระเจ้า ถ้าหากว่าไม่สนใจรู้เรื่องหรือทำลายความสามารถของตนที่จะคิดและเข้าใจ ด้วยสุราหรือยาเสพติดซึ่งทำลายสติปัญญาชั่วคราวหรือถาวร ผู้นั้นต้องยอมรับว่าการกระทำเช่นนี้เป็นสิ่งที่ผิดเพราะคัดค้านกับเป้าหมายเป้าหมายของชีวิตมนุษย์ ดังนั้นมีหลักปฏิบัติอีกอย่างหนึ่ง เมื่อเรามีหน้าที่ซึ่งต้องทำสิ่งใด เราต้องเตรียมพร้อมเพื่อทำหน้าที่นั้นได้ เมื่อบุคคลหนึ่งรู้ว่ากิจการอย่างหนึ่งชั่วเพราะคัดค้านกับเป้าหมายชีวิตของตนเองหรือของสังคม เขาต้องระวังไม่ทำอะไรที่เป็นเหตุให้เขาหลงทางนั้น เช่นรู้ว่าต้องไม่ฆ่าคน สมมุติว่าคนหนึ่งขับรถหรือทำหน้าที่อื่นซึ่งต้องทำด้วยความระมัดระวังเพื่อจะไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตมนุษย์ (เช่น เตรียมยารักษาโรค วางระเบิดในการขุดแร่หรือการเตรียมระเบิดหิน) แต่การที่ขาดสมาธิไม่สนใจทำ ขาดการศึกษาให้เข้าใจหรือขาดฝีมือในงานของตนเอง สิ่งเหล่านั้นก็ผิดเพราะเป็นเหตุให้บังเกิดอันตรายที่จะทำลายชีวิตมนุษย์ แม้แต่เมื่อทำโดยไม่มีเจตนาหรือไม่รู้ตัวในขณะที่กำลังทำลายชีวิตมนุษย์นั้นก็มีความผิด เพราะไม่ระวังพอสมควรหรือไม่เตรียมตัวให้เพียงพอ คนนั้นจะมีบาปถึงแม้ว่าไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้นก็ตาม คือการละเลยในหน้าที่

กิจการดี กิจการชั่ว
     ต้นเหตุซึ่งทำให้กิจการของมนุษย์เรียกว่า ดีหรือชั่ว ดังที่ได้อธิบายมาแล้ว พระเจ้าทรงสร้างมนุษย์มาเพื่อให้รู้จักพระองค์ รักพระองค์ และปรนนิบัติพระองค์ในโลกนี้ และไปอยู่อย่างมีความสุขกับพระองค์ในชีวิตอมตะ เป้าหมายของชีวิตมนุษย์นี้เป็นเป้าหมายสำหรับมนุษย์แต่ละคน และเป็นเป้าหมายสำหรับมนุษย์ด้วยหรือพูดอีกอย่างว่า มนุษย์ทีละบุคคลรวมทั้งมนุษย์ซึ่งเป็นสังคมต้องไปสู่เป้าหมายอันเดียวกัน กิจการใดที่ช่วยมนุษย์ (ทั้งส่วนรวมและส่วนตัว)ให้ไปสู่เป้าหมายนี้ เป็นกิจการที่ดี กิจการใดที่ทำให้เป้าหมายนี้เสียหรือเป็นต้นเหตุให้ไปสู่เป้าหมายนั้นยาก เป็นกิจการที่ไม่ดี
สิ่งที่ช่วยให้มนุษย์ไปสู่เป้าหมายของมนุษย์มีดังนี้
1. ความพยายามที่จะรู้ความจริง ความหมายของชีวิต พระเจ้าสูงสุด น้ำพระทัยของพระองค์
2. การเพิ่มความรักต่อพระเจ้า ความรักต่อเพื่อนมนุษย์เพราะเห็นแก่พระเจ้า
3. กิจการที่ช่วยสร้างความดีและความรักในตัวเองและในเพื่อนมนุษย์

หลักใหญ่ของศีลธรรม
     1. ทุกคนต้องทำความดีที่พระเจ้าทรงต้องการ ให้ทำอย่างถูกต้องด้วย ปัญหามีอยู่ว่าความดีที่ต้องทำนั้นคืออะไร? เราสามารถรู้ได้อย่างไร? วิธีกระทำอย่างถูกต้องนั้นจะรู้จากไหน? หากว่าเรามีความผิดจะเป็นอย่างไร? ปัญหานี้เรียกว่าปัญหามโนธรรม คือคนหนึ่งต้องรับผิดชอบเกี่ยวกับกิจการของตนที่สามารถรู้ได้ว่าเขาทำผิดหรือบาป และสมควรที่จะรับโทษเฉพาะ ในเมื่อเขารู้อย่างแน่ชัดว่าต้องทำอย่างไรแต่ก็ไม่ยอมทำ หรือทำไม่ถูกต้องหากว่าทำสิ่งผิดพลาดแต่เขาคิดว่าถูก ก็ไม่มีโทษ ในการพิจารณาข้อนี้อย่าคิดว่าไม่รู้เรื่องก็ได้เปรียบกว่า เพราะทำผิดโดยไม่รู้ตัวก็ไม่บาป ความคิดอย่างนี้ก็ไม่ถูก เพราะทุกคนต้องยอมรับว่าเป็นหน้าที่ของตนเองที่จะแสวงหาให้ความรู้จริงตามความสามารถของตน มีกฎธรรมชาติบังคับให้พยายามรู้ว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิด ดังนั้นมนุษย์ทุกคนต้องหาความรู้ที่เพียงพอเพื่อสามารถทำสิ่งที่ถูก การไม่ต้องการ ไม่ยอมรู้ หรือไม่สนใจจะรู้ เป็นความผิด หากว่าคนหนึ่งทำผิดเพราะไม่รู้ แต่เขาไม่รู้เพราะไม่ได้พยายามตามความสามารถ บาปของเขาคือละเลยหน้าที่ในการที่จะศึกษาเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องรู้เพื่อจะประพฤติอย่างถูกต้อง

เสรีภาพและมโนธรรม
         มนุษย์ไม่ใช่เครื่องจักรหรือเครื่องยนต์ที่จะทำอะไรได้ตามกฎเกณฑ์ที่วางไว้ในตัวของมันทุกอย่างเหมือนกับเครื่องที่ไม่มีน้ำใจของตนเองและความรู้ตัว มนุษย์มีพลังงานตามธรรมชาติที่นำมาใช้เพื่อทำอะไรหลายอย่าง มีความรู้ตัวว่าตนเองกำลังทำอะไร และทำเพื่ออะไร นอกจากนั้นยังมีน้ำใจเสรีที่สามารถเลือกทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้ตามที่เขาเห็นชอบอีกด้วย เราคริสตชนรู้ว่าพระเจ้าทรงให้มนุษย์มีเสรีภาพและความสามารถเลือกสิ่งที่ต้องการทำได้ ในเวลาเดียวกันมนุษย์สามารถรู้และเข้าใจเป้าหมายของการกระทำของตน ดังนั้นความเข้าใจนี้ต้องนำมนุษย์ให้ประพฤติอย่างถูกต้อง กล่าวคือ ให้รู้ว่าอะไรถูก อะไรผิด อะไรชอบธรรม อะไรชั่ว นอกนั้นสามารถรู้ตัวเมื่อได้กระทำดีและเมื่อได้กระทำชั่ว ความสามารถนี้เรียกว่า มโนธรรม (Conscience) มโนธรรมนี้ต้องแนะนำกิจการที่มนุษย์ทำ เพื่อจะให้เป็นกิจการที่ดีที่ถูก ที่เรียบร้อย แล้วต้องให้มนุษย์รู้ตัวและรู้สึกไม่สบายใจเมื่อทำสิ่งที่ชั่ว

น้ำพระทัยของพระเจ้าและน้ำใจของมนุษย์   
         ในการสร้างมนุษย์พระเจ้ามีพระประสงค์อย่างหนึ่ง ใครที่มีสติปัญญาเมื่อจะทำสิ่งใดก็ต้องมีจุดประสงค์ พระเจ้าผู้มีสติปัญญาสูงสุดในการสร้างมนุษย์มาต้องมีพระประสงค์สักอย่างหนึ่งแน่นอนและพระองค์ทรงเมตตากรุณาให้มนษุษย์สามารถรู้จักพระประสงค์นั้นด้วย จากพระคัมภีร์เราสามารถรู้ว่าพระองค์ทรงสร้างมนุษย์มาเพื่อรู้จักรักและปรนนิบัติพระองค์ในชีวิต (จึงให้มีอำเภอใจ) และไปหาพระองค์เพื่อมีความสุขกับพระองค์ชั่วนิรันดร์
         นักบุญยอห์น (ยน.6:39) เขียนว่า พระเยซูเจ้าตรัสถึงพระเจ้าว่า “พระองค์ทรงต้องการให้เราทำดังนี้คือ ไม่ให้คนที่พระองค์ประทานแก่เราต้องสูญเสียไป แต่ให้เราทำให้คนเหล่านั้นเป็นขึ้นมามีชีวิตอีกในวันสุดท้ายนั้น เพราะพระบิดาของเราปรารถนาให้ทุกคนที่เห็นพระบุตร และเลื่อมใสในพระองค์มีชีวิตนิรันดร”
         นักบุญยอห์น (ยน.3:16) ดังนั้น พระประสงค์ของพระเจ้าที่จะให้มนุษย์มีชีวิตนิรันดรกับพระองค์ นักบุญเปาโลเขียนถึงชาวโคโลสีดังนี้ “ดังนั้น นับแต่วันที่เราได้ยินเรื่องของท่าน เราอธิษฐานภาวนาสำหรับท่านอยู่เสมอ วอนขอให้ท่านมีความรู้อย่างสมบูรณ์ถึงพระประสงค์ของพระเจ้าด้วยสรรพปรีชาญาณและความเข้าใจฝ่ายจิต เพื่อท่านจะได้ดำเนินชีวิตอย่างเหมาะสมกับองค์พระเจ้า เป็นที่สมพระทัยพระองค์ในทุกสิ่ง บังเกิดผลเป็นกิจการดีทุกประการและเรียนรู้พระเจ้ามากขึ้น”

ทำไมมนุษย์ต้องมีศีลธรรม
    มนุษย์มีสติปัญญาเข้าใจหลักเหตุผลและธรรมชาติความเป็นอยู่ของสิ่งต่าง ๆ มนุษย์มีอำเภอใจ สามารถเลือกได้และตกลงใจจะทำอะไรตามที่เขาชอบหรือเห็นว่าถูก การที่มนุษย์มีสติปัญญาและมีอำเภอใจนั้นทำให้คนเราสามารถมีเสรีภาพ คือในบางสิ่งบางอย่างเราสามารถตกลงใจเอง เพื่อจะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งตามที่เราต้องการหรือเห็นชอบ จริงอยู่มนุษย์ไม่มีเสรีภาพอย่างสมบูรณ์ บางสิ่งบางอย่างทำไม่ได้ หรือบางครั้งไม่เข้าใจสาเหตุและธรรมชาติอย่างถูกต้อง แต่ในความประพฤติของมนุษย์ เรารู้ได้อย่างแน่นอนว่าบางสิ่งเราอาจเลือกได้และทำตามที่เราตั้งใจ ในเมื่อเราทำตามที่ได้ตั้งใจแล้ว เราก็ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำนั้น เสรีภาพอย่างสมบูรณ์ที่แท้จริงเป็นเสรีภาพของพระเจ้า เพราะพระองค์ทรงเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างถูกต้อง และมีอำนาจปราศจากขอบเขต ดังนั้น พระองค์ไม่ผิดพลาดและจะทำแต่สิ่งที่ถูกต้องเท่านั้น มนุษย์มีเสรีภาพบ้างเช่นกัน แต่อาจจะทำอะไรที่ผิดพลาดไปบ้าง การที่มนุษย์ทำผิดแสดงว่าไม่มีเสรีภาพอย่างสมบูรณ์ แต่แสดงว่ามนุษย์มีน้ำใจที่ไม่ดีเลิศและมีความเข้าใจที่ไม่เพียงพอ

กฎศีลธรรมมาจากไหน
    เพื่อจะรู้จักว่ากิจการของมนุษย์เป็นกิจการที่ดีที่เหมาะสมหรือไม่ มนุษย์ต้องรู้จักกฎข้อบังคับที่เขาเองต้องปฏิบัติ กฎข้อบังคับอย่างนั้นมาจากไหน ใครมีสิทธิ์ที่จะสั่งมนุษย์ปฏิบัติตามกฎนั้น มนุษย์รู้จักกฎบังคับนี้ได้อย่างไร มีหลักการอะไรบ้าง ใครจะช่วยคนที่ไม่มีการศึกษาเพียงพอเพื่อให้เขารู้ว่าเขาต้องประพฤติอย่างไร

ศีลศักดิ์สิทธิ์คืออะไร
    ความรักของพระเจ้าที่อภัยบาป และให้ชีวิตแก่มนุษย์มีอยู่ในพระเยซูผู้ทรงรับสภาพมนุษย์ ดังนั้น คนที่พบพระเยซูจึงพบความรักของพระเจ้า การทรงให้อภัยบาปของพระเยซูก็คือการทรงให้อภัยบาปของพระเจ้า เมื่อพระเยซูทรงใช้พระหัตถ์สัมผัสคนเจ็บป่วยหรือคนตาย คนเหล่านั้นก็ได้รับพลังที่ให้ชีวิตจากพระเจ้า สรุปก็คือ การได้พบพระเยซูของผู้คนในสมัยนั้นเป็นหมายสำคัญที่แสดงและนำพระคุณของพระเจ้ามาสู่พวกเขา และเป็นภาพของการรับพระคุณที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่หลังจากความตายและการกลับคืนชีพ พระเยซูเสด็จกลับไปหาพระบิดา เวลานี้จึงทรงอยู่กับเราในรูปแบบที่เราไม่อาจเห็นได้ด้วยตาเปล่า และเพราะเราไม่เคยมีประสบการณ์ตรงในการกลับคืนชีพของพระองค์ จึงไม่สามารถรับรู้ถึงการทรงกลับคืนชีพด้วยประสาทสัมผัสทางตา หู หรือมือของเรา อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องจำเป็นสำหรับเราที่ต้องรับรู้และมีประสบการณ์ถึงความรักของพระเจ้า พระเยซูจึงทรงสถาปนาหนทางให้เราสามารถพบและมีประสบการณ์ในพระองค์ได้ด้วยวิธีการที่เหมาะสม