กิจกรรมศีลกำลัง กิจกรรมที่ 9
เรี่ยไรสำหรับศูนย์หลังเลิกเรียน
ภูมิหลัง
    ในฐานะบุคคลของพระจิต เราเปิดหัวใจของเราในความต้องการของผู้อื่น ในหลายๆ ประเทศมีศูนย์หลังเลิกเรียนสำหรับเด็กๆ ที่มาจากครอบครัวที่มีรายได้ต่ำ ศูนย์แห่งนี้จัดหาสถานที่ที่ปลอดภัยให้เด็กอยู่หลังเลิกเรียนในแต่ละวัน อาหารว่าง กิจกรรม เกมส์ และช่วยสอนการบ้าน เป็นส่วนหนึ่งของการเสริมสร้างของศูนย์นี้
    ศูนย์แห่งนี้มีความต้องการอย่างต่อเนื่องสำหรับวัสดุต่างๆ  จากองค์กรที่สนับสนุน มีเด็กจำนวนมากที่เข้าร่วมในกิจกรรมนี้ สิ่งของที่จำเป็นต้องมีได้แก่ ปากกา ดินสอ สีเทียน กาว กรรไกร กระดาษสี กระดาษวาดเขียน สมุด ยางลบ ไม้บรรทัด อุปกรณ์กีฬา หนังสือ ของเล่นต่างๆ หนังสือนิตสาร ขนมต่างๆ

ดนตรีศักดิ์สิทธิ์
    บทที่ 6 ของธรรมนูญ SC เกี่ยวกับดนตรีศักดิ์สิทธิ์ได้รับการลงคะแนนเสียงรับรองเมื่อวันที่ 29 ตุลาคม ค.ศ.1963 จากพระสังฆราชผู้ร่วมประชุมสภาฯจำนวน 2,096 องค์ ผลการลงคะแนนเป็นดังนี้ 2,080 คะแนนเสียงเห็นด้วย 6 คะแนนเสียงไม่เห็นด้วย 9 คะแนนเสียงเห็นด้วยโดยมีเงื่อนไข และ 1 คะแนนเป็นโมฆะ การพิจารณาถกเถียงก่อนลงคะแนนดำเนินไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว ถึงกระนั้น ความเห็นก็แบ่งเป็นสองกลุ่มอย่างเห็นได้ชัดตลอดบทที่ 6 นี้ มีกลุ่มหนึ่งที่ต้องการเก็บรักษา “ประเพณีการใช้ดนตรีของพระศาสนจักรสากล ซึ่งเป็นขุมทรัพย์ล้ำค่าสุดจะประมาณได้” (SC112) และอีกกลุ่มหนึ่งที่มีแนวโน้มที่จะคงยึดมั่นกับลักษณะด้านการอภิบาลและหลักการด้านพิธีกรรมของสภาฯ ตัวอย่างของแนวคิดทั้งสองนี้ปรากฏชัดในข้อ 114

กิจกรรมศีลกำลัง กิจกรรมที่ 8
สนทนาเรื่องการเลือก
ภูมิหลัง
    พระจิตเจ้าทรงช่วยเราให้เดินตามทางของพระเยซูคริสตเจ้า โดยทางศีลกำลังเราได้รับเรียกให้มีพระจิตเจ้าทรงนำทางชีวิต เราเชื่อว่าพระจิตเจ้าทรงนำทางหัวใจและชีวิตของเราเมื่อเราต้องทำการเลือก

กับเด็กๆ
    พูดคุยกับเด็กๆ ถึงสถานการณ์ต่างๆ ในชีวิตของพวกเขาเมื่อเขาต้องเลือก การมีชีวิตในพระจิตโดยใช้สถานการณ์ที่ให้ไว้นี้เป็นการเริ่ม
     มีครอบครัวผู้ลี้ภัยกับครอบครัวหนึ่งย้ายเข้ามาเป็นเพื่อนบ้านของท่าน พวกเขาหนีมาเพราะสงครามในประเทศของพวกเขา พวกเขาพูดภาษาของท่านได้นิดหน่อย  ท่านจะทำอย่างไร
     เด็กคนหนี่งล้อเลียนคนต่างชาติเป็นเรื่องสนุก เพื่อนๆ ทุกคนหัวเราะชอบใจ ท่านจะทำอย่างไร

พระแท่นบูชา บรรณฐาน ตู้ศีล และสถานที่ประกอบพิธีศีลล้างบาป
    บทที่ 7 ของธรรมนูญ SC มีข้อความน่าสนใจเกี่ยวกับการแก้ไขปรับปรุงประมวลกฎหมายและข้อบังคับของพระศาสนจักรว่าดังนี้ “พร้อมกับการปรับปรุงแก้ไขหนังสือพิธีกรรมต่างๆ ตามกฎในข้อ 25 ควรปรับปรุงแก้ไขประมวลกฎหมายและข้อบังคับของพระศาสนจักรเกี่ยวกับสิ่งของทั้งหลายที่ใช้ในคารวกิจ โดยเฉพาะกฎระเบียบข้อบังคับที่เกี่ยวกับการสร้างอาคารศักดิ์สิทธิ์อย่างมีเกียรติและเหมาะสม  รูปแบบและการสร้างพระแท่นบูชา ความสง่างาม ที่ตั้ง และความปลอดภัยของตู้เก็บศีลมหาสนิท สถานที่ตั้งเหมาะสมและมีศักดิ์ศรีของที่ประกอบพิธีศีลล้างบาป ตลอดจนตำแหน่งตั้งรูปศักดิ์สิทธิ์ เครื่องตกแต่งและของประดับให้ถูกต้องตามระเบียบ กฎระเบียบใดที่ไม่สอดคล้องกับการปฏิรูปพิธีกรรมก็ให้ปรับปรุงแก้ไข หรือยกเลิก กฎใดที่ส่งเสริมการปฏิรูปพิธีกรรม ก็ให้รักษาไว้หรือนำมาใช้ในที่ที่ยังไม่มี” (SC 128)

ทำไมพระบัญญัติประการที่ 5 จึงปกป้องความสมบูรณ์ทางกายภาพและจิตวิญญาณของการเป็นมนุษย์ด้วยเช่นกัน
    สิทธิในการมีชีวิตและศักดิ์ศรีของมนุษย์เป็นรูปแบบของเอกภาพ เพราะทั้งสองอย่างนี้แยกออกจากกันไม่ได้ จึงเป็นไปได้ที่จะนำบุคคลหนึ่งไปสู่ความตายฝ่ายจิตด้วย (2284-2287,2326)

ระหว่างวันที่ 13-14 มีนาคม 2019 แผนกคริสตศาสนธรรม อัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ จัดประชุมครูผู้ประสานงานคำสอนในโรงเรียน (สังฆมณฑล นักบวช ฆราวาส) ขึ้น ณ บ้านผู้หว่าน สามพราน มีคุณครูเข้าร่วม 63 คน จากโรงเรียนของสังฆมณฑล 21 แห่ง โรงเรียนของนักบวช 16 แห่ง โรงเรียนฆรวาส 1 แห่ง และนักศึกษาชั้นปี 4 วิทยาลัยแสงธรรม โดยวัตถุประสงค์ในการจัดประชุมครั้งนี้เพื่อ

ทำไมการทำแท้งเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ ไม่ว่าในระยะใดของการพัฒนาของตัวอ่อน
พระเจ้าเป็นผู้ประทานชีวิตให้มนุษย์ ชีวิตจึงเป็นสมบัติของพระเจ้า ชีวิตศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่ในขณะของการมีอยู่และไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของมนุษย์ใด “ก่อนที่เราปั้นท่านในครรภ์มารดา เรารู้จักท่านแล้ว ก่อนที่ท่านจะเกิด เราก็แยกท่านเป็นของเราแล้ว” (ยรม. 1: 5) (2270-2274 ,2322)

กิจกรรมศีลกำลัง กิจกรรมที่ 7
ทำโปสเตอร์
ภูมิหลัง
    ในฐานะบุคคลที่ชีวิตเต็มไปด้วยพระจิต เราจึงจำเป็นต้องช่วยเหลือผู้ที่มีความขาดแคลนในชุมชนและในโลกของเรา ในพระวรสารนักบุญมัทธิว (25 : 34-40) เราได้ฟังพระเยซูเจ้าทรงสอนเรื่องงานเมตตาจิต พระวรสารตอนนี้ท้าทายเราให้มองพระพักตร์ของพระเยซูเจ้าในบุคคลอื่น ให้แต่ละคนคิดว่ากิจเมตตาฝ่ายกายสำหรับตนเองนั้นหมายถึงอะไร และแต่ละคนสามารถดำเนนชีวิตตามนั้นได้อย่างไร กิจเมตตาฝ่ายกายในพระวรสารตอนนี้คือ  : ให้อาหารกับผู้หิวโหย ให้น้ำแก่ผู้กระหาย ให้เสื้อผ้ากับคนยากจน ให้ที่พักกับผู้ที่ไร้ที่อยู่ เยี่ยมเยียนผู้อยู่ในคุก และเอาใจใส่ผู้เจ็บป่วย

การสร้างโบสถ์ใหม่ และบูรณะปรับปรุงโบสถ์ที่มีอยู่แล้ว
    ตั้งแต่สมัยเริ่มแรกของคริสต์ศาสนาแล้ว ลักษณะสำคัญประการหนึ่งของความเชื่อแบบคริสตชน ก็คือการประกอบคารวกิจจึงสะท้อนทั้งสภาพการณ์ปัจจุบันของบรรดาคริสตชนในช่วงเวลานั้นของประวัติศาสตร์ในดินแดนแถบนั้นและความหมายที่เขาให้แก่สถานที่นั้นด้วย เป็นความจริงว่าความเชื่อและการภาวนามีอิทธิพลต่อกันอยู่ตลอดเวลา ประชาชนอธิษฐานภาวนาตามความเชื่อที่เขามี และคำอธิษฐานภาวนาก็ชำระและทำให้ความเชื่อของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น ให้เรายกตัวอย่างสักตัวอย่างหนึ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับเรื่องการสร้างโบสถ์ของคริสต์ศาสนา

อนุญาตให้มอบความช่วยเหลือในการใกล้ตายหรือ
    การนำความตายมาให้โดยตรงนั้นขัดกับพระบัญญัติเสมอ “อย่าฆ่าคน” (อพย 20:13) ในทางตรงข้าม การเฝ้าดูอยู่ใกล้ๆ และคอยช่วยเหลือบุคคลที่ใกล้ตาย เป็นมนุษยธรรมและเป็นหน้าที่ (2278-2279)
    คำว่า การุณยฆาตกรรมอย่างกระตือรือร้น และการุณยฆาตกรรมแบบไม่ดิ้นรน บ่อยครั้งมักจะเกิดความสับสนในการอภิปราย จริงๆ ที่สำคัญคือไม่ว่าจะอย่างไรบุคคลที่กำลังจะสิ้นใจก็ถูกฆ่า หรือยอมให้ตาย ในสิ่งที่เรียกว่า การุณยฆาตกรรมอย่างกระตือรือร้น บางคนกระทำการ “ช่วยเหลือ” โดยตรงให้บุคคลหนึ่งตาย และทำลายพระบัญญัติประการที่ห้า

‘การปฏิบัติเป็นแบบเดียวกันอย่างเคร่งครัด (Rigid Uniformity)’ และ ‘ความแตกต่างที่อนุญาตให้มีได้ (Legitimate Variations)’
    เรื่องนี้จำเป็นต้องถูกยกขึ้นมาพิจารณาในการประชุมสภาฯที่ผู้ร่วมประชุมมาจากดินแดนทุกส่วนของโลกพร้อมกับปัญหาและข้อเรียกร้องของตน ถึงกระนั้น เพราะพระสังฆราชผู้เข้าร่วมประชุมส่วนใหญ่ในจำนวนผู้เข้าร่วมจำนวน 2,500 ท่านล้วนเป็นจารีตโรมัน ซึ่งเป็นจารีตที่มีจำนวนคริสตชนและเนื้อที่กว้างที่สุดในพระศาสนจักรละติน จึงเกิดปรากฎการณ์ที่ไม่ธรรมดาอย่างมาก  คือ สภาสังคายนาสากล(ครั้งนี้)ในความเป็นจริงได้พิจารณาแต่เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับจารีตเดียวเท่านั้น เหตุการณ์เช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในประวัติศาสตร์ของพระศาสนจักร พระสังฆราชจารีตตะวันออกหลายองค์ยกเรื่องนี้ขึ้นในการประชุมสภาฯ โดยถามว่า

พระบัญญัติประการห้าห้ามการทำร้ายชีวิตมนุษย์ประเภทใด
การฆ่าคนและการกระทำที่เป็นการสมรู้ร่วมคิดในการฆ่าคนเป็นสิ่งต้องห้าม การฆ่าพลเรื่อนที่ปราศจากอาวุธในสงคราม เป็นสิ่งที่ต้องห้าม การทำแท้งของความเป็นมนุษย์ตั้งแต่ในขณะที่อยู่ในภาวะตั้งครรภ์ เป็นสิ่งต้องห้าม การฆ่าตัวตาย การทำให้ตนเองพิการ และพฤติกรรมที่ทำลายตัวเอง เป็นสิ่งต้องห้าม การุณยฆาตกรรมคือการฆ่าคนพิการ คนเจ็บป่วย และผู้ใกล้ตาย เป็นสิ่งต้องห้ามด้วยเช่นกัน (2268-2283,2322-2325)

ทำไมจึงไม่อนุญาตให้เอาชีวิตของตนเองหรือชีวิตของผู้อื่น
พระเจ้าเท่านั้นทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า ทรงอยู่เหนือชีวิตและความตาย ยกเว้นในกรณีการป้องกันตนเองหรือผู้อื่นอย่างถูกกฏหมาย ไม่มีผู้ใดอาจฆ่าความเป็นมนุษย์ของผู้อื่นได้ (2258-2262, 2318-2320)