God is Love...

วันพฤหัสบดีในอัฐมวารปัสกา

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญลูกา (ลก 24:35-48)  

เวลานั้น ศิษย์ทั้งสองคนจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตามทางและเล่าว่าตนจำพระองค์ได้เมื่อทรงบิขนมปัง ขณะที่บรรดาศิษย์สนทนากันอยู่นั้น พระเยซูเจ้าทรงยืนอยู่ในหมู่เขา ตรัสว่า “สันติสุขจงดำรงอยู่กับท่านทั้งหลายเถิด” เขาต่างตกใจกลัว คิดว่าได้เห็นผี แต่พระองค์ตรัสว่า “ท่านวุ่นวายใจทำไม เพราะเหตุใดท่านจึงมีความสงสัยในใจ จงดูมือและเท้าของเราซิ เป็นเราเองจริงๆ จงคลำตัวเราดูเถิด ผีไม่มีเนื้อ ไม่มีกระดูกอย่างที่ท่านเห็นว่าเรามี” ตรัสดังนี้แล้ว พระองค์ทรงให้เขาดูพระหัตถ์และพระบาท เขายินดีและแปลกใจจนไม่อยากเชื่อ พระองค์จึงตรัสกับเขาว่า “ท่านมีอะไรกินบ้าง” เขาถวายปลาย่างชิ้นหนึ่งแด่พระองค์ พระองค์ทรงรับมาเสวยต่อหน้าเขา

      หลังจากนั้น พระองค์ตรัสกับเขาว่า “นี่คือความหมายของถ้อยคำที่เรากล่าวไว้ขณะที่ยังอยู่กับท่าน ทุกสิ่งที่เขียนไว้เกี่ยวกับเราในธรรมบัญญัติของโมเสส บรรดาประกาศกและเพลงสดุดีจะต้องเป็นความจริง” แล้วพระองค์ทรงทำให้เขาเกิดปัญญาเข้าใจพระคัมภีร์ ตรัสว่า “มีเขียนไว้ดังนี้ว่า พระคริสตเจ้าจะต้องรับการทนทรมานและจะกลับคืนพระชนมชีพจากบรรดาผู้ตายในวันที่สาม จะต้องประกาศในพระนามของพระองค์ให้นานาชาติกลับใจเพื่อรับอภัยบาปโดยเริ่มจากกรุงเยรูซาเล็ม ท่านทั้งหลายเป็นพยานถึงเรื่องทั้งหมดนี้”

ลก 24:36-43 การปรากฏองค์ของพระคริสตเจ้าแก่บรรดาศิษย์ของพระองค์ในห้องชั้นบนนั้น เป็นหลักฐานที่ชัดเจนยิ่งขึ้นถึงการกลับคืนพระชนมชีพของพระองค์ พระองค์ทรงแสดงรอยแผลแห่งพระทรมานให้พวกเขาดูและยังเสวยต่อหน้าพวกเขาอีกด้วย พระองค์ไม่ได้เป็นเพียงจิตวิญญาณเท่านั้น แต่ทรงมีพระวรกายด้วย ทว่าเป็นพระวรกายแห่งพระสิริรุ่งโรจน์ การประจักษ์นี้หักล้างสมมติฐานใดๆ ที่ว่ารูปลักษณ์ของพระองค์เป็นเพียงภาพลวงตาหรือเชิงเปรียบเทียบ และยังสอนเราเกี่ยวกับธรรมชาติของร่างกายเราที่จะกลับฟื้นคืนชีพสักวันหนึ่งด้วย

Day by Day with St. Joseph (วันละหนึ่งนาทีกับนักบุญโยเซฟ)

8 เมษายน

“ผู้ที่มาหาเราจะไม่หิว และผู้ที่เชื่อในเราจะไม่กระหายอีกเลย” (ยน 6:35)

เรากลายเป็น “ปัง” ที่เรารับประทาน      

บทไตร่ตรอง

พิธีบูชาขอบพระคุณนั้น ไม่ใช่เป็นจุดเริ่มต้นของการแสดงออกซึ่งความเคารพ แต่เป็น “การมีส่วนร่วม” กับชีวิตทั้งครบของพระเยซูเจ้า และจะแทรกอยู่ในทุกอณูของชีวิต ดังเช่นผู้ที่มีศรัทธาอย่างแท้จริง      

นี่คือความหมายของการกลายเป็น “ปัง” ที่เรารับประทาน คือการเป็นศาสนบริกรแห่งความยุติธรรมและความชอบธรรม แม้ว่าจะต้องเสียสละสักเพียงใดก็ตาม      

วันพุธในอัฐมวารปัสกา

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญลูกา (ลก 24:13-35)    

วันนั้น ศิษย์สองคนกำลังเดินทางไปยังหมู่บ้านเอมมาอูส ซึ่งอยู่ห่างจากกรุงเยรูซาเล็มประมาณ 11 กิโลเมตร ทั้งสองคนสนทนากันถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ขณะที่กำลังสนทนาและถกเถียงกันอยู่นั้น พระเยซูเจ้าเสด็จเข้ามาร่วมเดินทางด้วย แต่เขาจำพระองค์ไม่ได้ เหมือนดวงตาถูกปิดบัง พระองค์ตรัสถามว่า “ท่านเดินสนทนากันเรื่องอะไร” ทั้งสองคนก็หยุดเดิน ใบหน้าเศร้าหมอง

    ศิษย์ที่ชื่อเคลโอปัสถามว่า “ท่านเป็นเพียงคนเดียวในกรุงเยรูซาเล็มหรือที่ไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่นั่นเมื่อสองสามวันมานี้” พระองค์ตรัสถามว่า “เรื่องอะไรกัน” เขาตอบว่า “ก็เรื่องพระเยซู ชาวนาซาเร็ธ ประกาศกทรงอำนาจในกิจการและคำพูดเฉพาะพระพักตร์ของพระเจ้าและต่อหน้าประชาชนทั้งปวง บรรดาหัวหน้าสมณะและผู้นำของเรามอบพระองค์ให้ต้องโทษประหารชีวิต และตรึงพระองค์บนไม้กางเขน เราเคยหวังไว้ว่าพระองค์จะทรงปลดปล่อยอิสราเอลให้เป็นอิสระ แต่นี่เป็นวันที่สามแล้วตั้งแต่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น สตรีบางคนในกลุ่มของเราทำให้เราประหลาดใจอย่างยิ่ง เขาไปที่พระคูหาตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อไม่พบพระศพ เขากลับมาเล่าว่าได้เห็นนิมิตของทูตสวรรค์ซึ่งพูดว่า พระองค์ยังทรงพระชนม์อยู่ บางคนในกลุ่มของเรา ไปที่พระคูหา และพบทุกอย่างดังที่บรรดาสตรีเล่าให้ฟัง แต่ไม่เห็นพระองค์”

      พระองค์จึงตรัสกับเขาว่า “เจ้าคนเขลาเอ๋ย ใจของเจ้าช่างเชื่องช้าที่จะเชื่อข้อความที่บรรดาประกาศกกล่าวไว้ พระคริสตเจ้าจำเป็นต้องทนทรมานเช่นนี้เพื่อจะเข้าไปรับพระสิริรุ่งโรจน์ของพระองค์มิใช่หรือ” แล้วพระองค์ทรงอธิบายพระคัมภีร์ทุกข้อที่กล่าวถึงพระองค์ให้เขาฟังโดยเริ่มตั้งแต่โมเสสจนถึงบรรดาประกาศก

      เมื่อพระองค์ทรงพระดำเนินพร้อมกับศิษย์ทั้งสองคนใกล้จะถึงหมู่บ้านที่เขาตั้งใจจะไป พระองค์ทรงแสร้งทำว่าจะทรงพระดำเนินเลยไป แต่เขาทั้งสองรบเร้าพระองค์ว่า “จงพักอยู่กับพวกเราเถิด เพราะใกล้ค่ำและวันก็ล่วงไปมากแล้ว” พระองค์จึงเสด็จเข้าไปพักกับเขา ขณะประทับที่โต๊ะกับเขา พระองค์ทรงหยิบขนมปัง ทรงถวายพระพร ทรงบิขนมปังและทรงยื่นให้เขา เขาก็ตาสว่างและจำพระองค์ได้ แต่พระองค์หายไปจากสายตาของเขา ศิษย์ทั้งสองจึงพูดกันว่า “ใจของเราไม่ได้เร่าร้อนเป็นไฟอยู่ภายในหรือเมื่อพระองค์ตรัสกับเราขณะเดินทาง และทรงอธิบายพระคัมภีร์ให้เราฟัง”

    เขาทั้งสองคนจึงรีบออกเดินทางกลับไปกรุงเยรูซาเล็มในเวลานั้น พบบรรดาอัครสาวกสิบเอ็ดคนกำลังชุมนุมกันอยู่กับศิษย์อื่นๆ เขาเหล่านี้บอกว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงกลับคืนพระชนมชีพแล้วจริงๆ และทรงสำแดงพระองค์แก่ซีโมน” ศิษย์ทั้งสองคนจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตามทางและเล่าว่าตนจำพระองค์ได้เมื่อทรงบิขนมปัง

ลก 24:13-35 ในบางกรณี อาทิเช่น บนเส้นทางสู่เอมมาอูส องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงกลับคืนพระชนมชีพก็ปรากฏพระองค์ด้วยพระสิริรุ่งโรจน์ถูกปิดบังจากสายตาของบรรดาศิษย์ ในเรื่องราวที่เอมมาอูส พระคริสตเจ้าทรงเปิดใจของบรรดาศิษย์ให้เข้าใจถึงความหมายแท้จริงของคำทำนายในพระคัมภีร์ที่กล่าวถึงพระองค์ ทำให้พวกเขาระลึกถึงการทำนายของบรรดาประกาศกเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่พวกเขาได้เป็นพยานเมื่อเร็ว ๆ นี้ พระคริสตเจ้าทรงใช้โอกาสนี้อธิบายว่าเหตุใดพระองค์จึงต้องรับทรมานและสิ้นพระชนม์เพื่อจะได้รับพระสิริรุ่งโรจน์

Day by Day with St. Joseph (วันละหนึ่งนาทีกับนักบุญโยเซฟ)

7 เมษายน

“ในเมื่อพระเจ้าประทานพระพรแก่เขา เช่นเดียวกับที่ประทานแก่เราผู้เชื่อในพระเยซูคริสต์ องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพเจ้าเป็นใครเล่าที่จะขัดขวางพระเจ้าได้” (กจ 11:17)

พระจิตย่อมประทับอยู่ในที่ที่พระเจ้าทรงประสงค์      

บทไตร่ตรอง

ความเชื่อในองค์พระเยซูคริสตเจ้าไม่เคยนำไปสู่การทำร้ายด้วยวิธีการใดๆ ทั้งสิ้น แต่เป็น “การตกลง” เจรจาด้วยความเคารพซึ่งกันและกัน       

สิ่งนี้ทำให้เกิดความหวังสูงสุดว่าความจริงรูปแบบใหม่ คือ ความจริงของพระเจ้า       

วันอังคารในอัฐมวารปัสกา

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญยอห์น (ยน 20:11-18)   

เวลานั้น มารีย์ยังคงยืนร้องไห้อยู่นอกพระคูหา ขณะที่ร้องไห้นั้น นางก้มลงมองในพระคูหา ก็เห็นทูตสวรรค์สององค์สวมเสื้อขาวนั่งอยู่ตรงที่ที่เขาวางพระศพของพระเยซูเจ้าไว้ องค์หนึ่งนั่งอยู่ทางเบื้องพระเศียร อีกองค์หนึ่งนั่งอยู่ทางเบื้องพระบาท ทูตสวรรค์ทั้งสององค์ถามนางว่า “นางเอ๋ย ร้องไห้ทำไม” นางตอบว่า “เขานำองค์พระผู้เป็นเจ้าของดิฉันไปแล้ว ดิฉันไม่รู้ว่า เขานำพระองค์ไปไว้ที่ใด” เมื่อตอบดังนี้แล้ว นางก็หันกลับมา และเห็นพระเยซูเจ้าทรงยืนอยู่ที่นั่น แต่ไม่รู้ว่าเป็นพระเยซูเจ้า พระองค์ตรัสถามนางว่า “นางเอ๋ย ร้องไห้ทำไม กำลังเสาะหาผู้ใด” นางคิดว่าพระองค์เป็นคนสวน จึงตอบว่า “นายเจ้าขา ถ้าท่านนำพระองค์ไป ช่วยบอกดิฉันว่าท่านนำพระองค์ไปไว้ที่ไหน ดิฉันจะได้ไปนำพระองค์กลับมา” พระเยซูเจ้าตรัสเรียกนางว่า “มารีย์” นางจึงหันไป ทูลพระองค์เป็นภาษาฮีบรูว่า “รับโบนี ซึ่งแปลว่า พระอาจารย์” พระเยซูเจ้าตรัสกับนางว่า “อย่าหน่วงเหนี่ยวเราไว้เลย เพราะเรายังไม่ได้ขึ้นไปเฝ้าพระบิดา แต่จงไปหาพี่น้องของเรา และบอกเขาว่า เรากำลังขึ้นไปเฝ้าพระบิดาของเรา และพระบิดาของท่านทั้งหลาย ไปเฝ้าพระเจ้าของเรา และพระเจ้าของท่านทั้งหลาย” มารีย์ ชาวมักดาลาจึงไปแจ้งข่าวกับบรรดาศิษย์ว่า “ดิฉันได้เห็นองค์พระผู้เป็นเจ้าแล้ว” และเล่าเรื่องที่พระองค์ตรัสกับนาง

ยน 20:1-31  โดยการปรากฏพระองค์ให้แก่บรรดาศิษย์ พระคริสตเจ้าได้ทรงเปิดเผยพระวรกายอันรุ่งโรจน์ของพระองค์ เป็นพระวรกายเดิมที่บรรดาศิษย์เคยเห็น แต่มีคุณสมบัติใหม่ คือ เป็นพระวรกายที่อยู่เหนือกาลเวลา สถานที่ และความจำกัดด้านวัตถุ

Day by Day with St. Joseph (วันละหนึ่งนาทีกับนักบุญโยเซฟ)

6 เมษายน

“เปโตรกล่าวว่า ‘ข้าพเจ้าไม่มีเงินไม่มีทอง แต่ข้าพเจ้ามีอะไรจะให้ท่าน เดชะพระนามพระเยซูคริสตเจ้าชาวนาซาเร็ธ จงเดินไปเถิด’” (กจ 3:6)

ให้ด้วยใจจริง      

บทไตร่ตรอง

ในขณะที่มารดาของข้าพเจ้าใกล้จะสิ้นใจนั้น ท่านกล่าวว่า “ไม่ต้องสวดภาวนาให้แม่หาย แต่ให้สวดเพื่อแม่จะได้ยอมรับน้ำพระทัยของพระเป็นเจ้าในทุกสถานการณ์ด้วยความชื่นชมยินดีมี และเมื่อได้ชีวิตนิรันดรแล้วก็จะเป็นพระพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”       

อัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือ สิ่งที่ช่วยให้เรายืนหยัดเคียงข้างคนที่เรารักได้ด้วยสายตาแห่งความเชื่อ      

วันจันทร์ในอัฐมวารปัสกา

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมัทธิว (มธ 28:8-15)  

  เวลานั้น สตรีทั้งสองคนมีทั้งความกลัวและความยินดีอย่างยิ่ง รีบออกจากพระคูหา วิ่งไปแจ้งข่าวแก่บรรดาศิษย์ของพระองค์

ทันใดนั้น พระเยซูเจ้าเสด็จมาพบสตรีทั้งสองคน ตรัสว่า “จงยินดีเถิด” ทั้งสองคนจึงเข้าไปใกล้ กอดพระบาทนมัสการพระองค์ พระเยซูเจ้าตรัสว่า “อย่ากลัวเลย จงไปแจ้งข่าวแก่พี่น้องของเราให้ไปยังแคว้นกาลิลี เขาจะพบเราที่นั่น”

      เมื่อสตรีทั้งสองคนเดินทางไป ทหารยามบางคนเข้าไปในเมือง แจ้งเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นแก่บรรดาหัวหน้าสมณะ บุคคลเหล่านี้จึงประชุมปรึกษากันกับบรรดาผู้อาวุโสแล้วตกลงจ่ายเงินก้อนใหญ่ให้ทหาร สั่งว่า “ท่านทั้งหลายจงพูดว่า ‘บรรดาศิษย์ของเขามาขโมยศพไปในเวลากลางคืน ขณะที่เรากำลังหลับอยู่’ ถ้าเรื่องมาถึงหูของผู้ว่าราชการ เราจะชี้แจงแก่เขาทำให้ท่านพ้นโทษ” ทหารได้รับเงินและกระทำตามคำแนะนำ เรื่องนี้จึงเล่าลือกันในหมู่ชาวยิวจนกระทั่งทุกวันนี้

มธ 28:1-10  บรรดาคริสตชนเฉลิมฉลองวันอาทิตย์เป็นวันขององค์พระผู้เป็นเจ้า เพราะเป็นวันที่พระคริสตเจ้าทรงกลับคืนพระชนมชีพเป็น “วันที่แปด” หลังวันสับบาโต และเป็น “วันแรก” ของสัปดาห์ อันเป็นสัญลักษณ์ของการสร้างใหม่ที่เกิดขึ้นโดยผ่านทางการไถ่กู้ เป็นสิ่งสำคัญที่ต้องสังเกตว่า วันแรกของสัปดาห์ซึ่งหมายถึงวันแรกแห่งการสร้างใหม่นี้ได้ถูกสถาปนาขึ้นโดยทางการกลับคืนพระชนมชีพของพระคริสตเจ้า

Day by Day with St. Joseph (วันละหนึ่งนาทีกับนักบุญโยเซฟ)

5 เมษายน

“ขอให้เผ่าพันธุ์อิสราเอลทั้งมวลรู้แน่เถิดว่า พระเจ้าทรงแต่งตั้งพระเยซูผู้นี้ที่ท่านทั้งหลายนำไปตรึงบนไม้กางเขน ให้เป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าและพระคริสตเจ้า” (กจ 2:36)

ดำเนินชีวิตแห่งธรรมล้ำลึก      

บทไตร่ตรอง

สิ่งที่น่าสนใจ กล่าวคือธรรมล้ำลึกของพระคริสตเจ้าผู้ทรงกลับคืนพระชนมชีพจากความตายนั้นจะไม่ประสบผลสำเร็จโดยสมบูรณ์ แม้ว่าคนนั้นจะเกิดมาอยู่ในความเชื่อคาทอลิกก็ตาม เราจะมีความเข้าใจในความเชื่อของเรามากขึ้น เมื่อเราพยายามดำเนินชีวิตตามพระวรสาร       

วันอาทิตย์ สมโภชปัสกา

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญยอห์น (ยน 20:1-9)  

เช้าตรู่วันต้นสัปดาห์ ขณะที่ยังมืดอยู่ มารีย์ชาวมักดาลาออกไปที่พระคูหา ก็เห็นหินถูกเคลื่อนออกไปจากพระคูหาแล้ว นางจึงวิ่งไปหาซีโมนเปโตรกับศิษย์อีกคนหนึ่งที่พระเยซูเจ้าทรงรักกล่าวว่า “เขาได้นำองค์พระผู้เป็นเจ้าไปจากพระคูหาแล้ว พวกเราไม่รู้ว่าเขานำพระองค์ไปไว้ที่ไหน”

      เปโตรกับศิษย์คนนั้นจึงออกไป มุ่งไปยังพระคูหา ทั้งสองคนวิ่งไปด้วยกัน แต่ศิษย์คนนั้นวิ่งเร็วกว่าเปโตร จึงมาถึงพระคูหาก่อน เขาก้มลงมองเห็นผ้าพันพระศพวางอยู่บนพื้น แต่ไม่ได้เข้าไปข้างใน ซีโมนเปโตรซึ่งตามไปติด ๆ ก็มาถึง เข้าไปในพระคูหาและเห็นผ้าพันพระศพวางอยู่ที่พื้น รวมทั้งผ้าพันพระเศียรซึ่งไม่ได้วางอยู่กับผ้าพันพระศพ แต่พับแยกวางไว้อีกที่หนึ่ง แล้วศิษย์คนที่มาถึงพระคูหาก่อนก็เข้าไปข้างในด้วย เขาได้เห็นและมีความเชื่อ เพราะเขาทั้งหลายยังไม่เข้าใจพระคัมภีร์ที่ว่า พระองค์ต้องทรงกลับคืนพระชนมชีพจากบรรดาผู้ตาย

ยน 20:1-31  โดยการปรากฏพระองค์ให้แก่บรรดาศิษย์ พระคริสตเจ้าได้ทรงเปิดเผยพระวรกายอันรุ่งโรจน์ของพระองค์ เป็นพระวรกายเดิมที่บรรดาศิษย์เคยเห็น แต่มีคุณสมบัติใหม่ คือ เป็นพระวรกายที่อยู่เหนือกาลเวลา สถานที่ และความจำกัดด้านวัตถุ

Day by Day with St. Joseph (วันละหนึ่งนาทีกับนักบุญโยเซฟ)

4 เมษายน

“พระเยซูเจ้าตรัสว่า “อย่ากลัวเลย จงไปแจ้งข่าวแก่พี่น้องของเราให้ไปยังแคว้นกาลิลี เขาจะพบเราที่นั่น” (มธ 28:10)

เราจะเห็นพระองค์ในไม่ช้า      

บทไตร่ตรอง

นักบุญออกัสตินกล่าวว่า เราเป็นบุคคลแห่งปัสกา เป็นบุคคลแห่งความหวัง บรรดาผู้ที่ได้ล่วงหน้าไปก่อนเรานั้น ยังคงอยู่กับเราเมื่อเราพยายามรักษาจิตตารมณ์ของพวกท่านเหล่านั้นให้ดำเนินต่อไป โดยดำเนินชีวิตของเราอย่างมีคุณธรรม และยอมรับว่าท่านเหล่านั้นเป็นของขวัญที่พระเจ้าประทานให้      

วันเสาร์ สัปดาห์ศักดิ์สิทธิ์

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมาระโก (มก 16:1-8)    

   เมื่อวันสับบาโตล่วงไปแล้ว มารีย์ชาวมักดาลา มารีย์มารดาของยากอบ และนางสะโลเม ซื้อเครื่องหอมเพื่อชโลมพระศพของพระเยซูเจ้า เช้าตรู่ของวันต้นสัปดาห์ เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว สตรีทั้งสามคนไปยังพระคูหา และกล่าวแก่กันว่า “ใครจะกลิ้งก้อนหินออกจากทางเข้าพระคูหาให้เรา” แต่เมื่อมองไป ก็เห็นว่าก้อนหินนั้นถูกกลิ้งออกไปแล้ว หินก้อนนั้นใหญ่โตมาก ครั้นเข้าไปภายในพระคูหา สตรีทั้งสามคนเห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งสวมเสื้อยาวสีขาวนั่งอยู่ด้านขวามือ ก็ตกตะลึง ชายหนุ่มผู้นั้นกล่าวกับสตรีทั้งสามคนว่า “อย่ากลัวไปเลย ท่านกำลังมองหาพระเยซู ชาวนาซาเร็ธ ผู้ถูกตรึงกางเขน พระองค์ทรงกลับคืนพระชนมชีพแล้ว พระองค์มิได้ประทับอยู่ที่นี่ สถานที่นี้คือสถานที่ที่เขาได้วางพระศพไว้ จงไปแจ้งบรรดาศิษย์และเปโตรให้รู้ว่า “พระองค์เสด็จล่วงหน้าท่านทั้งหลายไปในแคว้นกาลิลีแล้ว ท่านจะเห็นพระองค์ที่นั่น ดังที่ทรงบอกท่านไว้” สตรีทั้งสามคนออกจากพระคูหา หนีไปเพราะตกใจกลัวจนตัวสั่น และไม่ได้พูดเรื่องใดๆ กับใครเลยเพราะกลัว

มก 16:1-8 หนุ่มคนหนึ่งซึ่งก็คือ ทูตสวรรค์ เป็นผู้แจ้งเรื่องการกลับคืนชีพของพระคริสตเจ้า ให้แก่บรรดาสตรีใจศรัทธา และให้พวกเขาส่งข่าวถึงเปโตรและบรรดาอัครสาวกด้วย (การเจาะจงถึงเปโตรเป็นการบ่งชี้ถึงความเป็นอันดับแรกของเขาในหมู่อัครสาวก) การกลับคืนพระชนมชีพนี้เกิดขึ้นในวันอาทิตย์ ซึ่งต่อมาเป็นที่รู้จักกันว่า วันขององค์พระผู้เป็นเจ้า ซึ่งเป็นวันแห่งการนมัสการของคริสตชน

Day by Day with St. Joseph (วันละหนึ่งนาทีกับนักบุญโยเซฟ)

3 เมษายน

“ทุกคนที่ทำความชั่วย่อมเกลียดความสว่างและไม่เข้าใกล้ความสว่าง เกรงว่าการกระทำของตนจะปรากฏชัดแจ้ง” (ยน 3:20)

บอกความจริง      

บทไตร่ตรอง

ทุกวันนี้ความจริงเป็นสิ่งที่หายาก ซึ่งข้าพเจ้าเองก็คิดเช่นนั้นเสมอมา ความจริงเป็นที่พูดได้ยาก และที่ยากยิ่งกว่าคือการยอมรับความจริง ความจริงทำให้เจ็บปวด แต่เมื่อไตร่ตรองทุกอย่างแล้ว ความจริงทำให้เราเป็นอิสระ