การที่มนุษย์ต้องทนทุกข์และตาย เป็นส่วนหนึ่งในแผนการของพระเจ้าหรือ
    พระเจ้าไม่ทรงปรารถนาให้มนุษย์ทนทุกข์และตาย ความคิดแรกของพระเจ้าสำหรับมนุษย์ คือ สวรรค์ ชีวิตนิรันดร และสันติสุขระหว่างพระเจ้า มนุษย์ สิ่งแวดล้อม และระหว่างชายและหญิง (374, 379, 384, 400)

    บ่อยครั้งที่เรารู้สึกว่าชีวิตน่าจะเป็นเช่นนั้น และเราควรจะเป็นเช่นนี้ แต่ในความเป็นจริง เรามิได้ดำเนินชีวิตในสันติกับตัวเอง เราแสดงออกด้วยความหวาดกลัวและควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เราสูญเสียความสอดคล้องกลมกลืนแรกเริ่มที่มนุษย์มีต่อโลก และต่อพระเจ้าในชั้นสูงสุด    ในพระคัมภีร์กล่าวถึงประสบการณ์ความขัดแย้งนี้ในเรื่องราวการตกในบาป เนื่องจากบาปคืบคลานเข้ามา    อาดัมและเอวาจึงต้องออกจากสวรรค์ ที่ซึ่งพวกเขาอยู่กับพระเจ้า และอยู่ด้วยกันด้วยความกลมเกลียว การทำงานด้วยความเหน็ดเหนื่อย ความทุกข์ทรมาน และการถูกประจญให้กระทำบาป จึงเป็นเครื่องหมายของการสูญเสียสวรรค์นั่นเอง

“เราสูญเสียสวนสวรรค์ แต่เราได้รับสรวงสวรรค์ ดังนั้น เราจึงได้รับมากกว่าการสูญเสีย” นักบุญยอห์น ครีโซสโตม (349/350-407 นักปราชญ์ของพระศาสนจักร)
“ข้าแต่พระเจ้า การหันเหออกจากพระองค์ คือ การหกล้ม การหันมาหาพระองค์ คือ การลุกขึ้น การดำรงอยู่ในพระองค์ คือ การอยู่ในความมั่นคง” นักบุญออกัสติน (354-430)