หนังสือปรีชาญาณ

I. ปรีชาญาณและชะตากรรมของมนุษย์

จงแสวงหาพระเจ้า ละทิ้งความชั่ว
1.    1จงรักความชอบธรรมa เถิด ท่านทั้งหลายผู้ปกครองแผ่นดินb
    จงคิดถึงองค์พระผู้เป็นเจ้าในด้านดี จงแสวงหาพระองค์ด้วยใจจริงc
    2เพราะผู้ที่ไม่ลองดีพระองค์ ก็พบพระองค์ได้
    พระองค์ทรงสำแดงองค์แก่บรรดาผู้วางใจในพระองค์d
    3ความคิดคดแยกมนุษย์ออกจากพระเจ้า
    ถ้าผู้ใดลองดีกับพระอานุภาพe พระองค์จะทรงพิสูจน์ว่าเขาโง่เขลา
    4ปรีชาญาณไม่ซึมเข้าไปในจิตใจที่มุ่งทำความชั่วร้าย
    และไม่อยู่ในร่างกายที่เป็นทาสของบาปf
    5พระจิตเจ้าทรงอบรมสั่งสอนgมนุษย์
    ทรงหลีกหนีความหลอกลวง ทรงอยู่ห่างจากผู้ที่คิดโง่เขลา
    จะเสด็จจากไปh เมื่อความอธรรมเข้ามา
    6ปรีชาญาณเป็นจิตที่เป็นมิตรกับมนุษย์
    แต่ไม่ปล่อยให้ผู้ที่กล่าวดูหมิ่นตนพ้นโทษไปได้
    เพราะพระเจ้าทรงทราบความรู้สึกในใจของเขา
    ทรงสำรวจความคิดตามความจริงi
    ทรงฟังคำพูดของเขา
    7พระจิตขององค์พระผู้เป็นเจ้าประทับอยู่ทั่วพิภพj
    ทรงยึดสรรพสิ่งไว้ด้วยกันk มนุษย์พูดสิ่งใด พระองค์ก็ทรงทราบl
    8ผู้ที่พูดชั่วร้ายจะปิดบังไว้ไม่ได้
    เขาจะได้รับโทษทัณฑ์อย่างเหมาะสม
    9พระเจ้าทรงสอบสวนแผนการของผู้ไม่ยำเกรงพระเจ้า
    เขากล่าวอะไร เสียงก็จะดังไปถึงองค์พระผู้เป็นเจ้า
    พระองค์จะทรงตัดสินลงโทษความอธรรมของเขา
    10ทรงเงี่ยพระกรรณฟังทุกสิ่งอยู่เสมอ
    ทรงได้ยินแม้คำบ่นกระซิบกระซาบ
    11เพราะฉะนั้น ท่านทั้งหลายจงระวังอย่าบ่นพร่ำเพรื่อ
    จงระวังปาก อย่าพูดใส่ร้ายm
    เพราะคำพูดในที่ลับจะมีผลตามมา
    ปากที่พูดเท็จย่อมทำลายชีวิต

    12อย่าแสวงหาความตาย โดยไม่เดินตามทางแห่งชีวิต
    อย่าทำร้ายตนเองด้วยมือของตน
    13เพราะพระเจ้าไม่ทรงสร้างความตายn
    และไม่พอพระทัยให้ผู้มีชีวิตต้องพินาศ
    14พระองค์ทรงเนรมิตทุกสิ่งให้ดำรงคงอยู่o
    บรรดาสิ่งสร้างในโลกล้วนมีอยู่เพื่อชีวิต
    ไม่มีพิษสงแห่งการทำลายอยู่เลย
    แดนมรณะpก็ไม่ปกครองเหนือแผ่นดิน
    15เพราะความชอบธรรมเป็นอมตะq