เพลงสดุดีที่ 104
เพลงสรรเสริญพระผู้เนรมิตสรรพสิ่ง
สดด บทนี้ก็เป็นบทประพันธ์ที่ไพเราะที่สุดอีกบทหนึ่งในหนังสือเพลงสดุดีด้วย มีลักษณะคล้ายกันกับ สดด 103 เพราะเริ่มและจบด้วยวลีเดียวกัน "วิญญาณของข้าพเจ้าเอ๋ย จงถวายพระพรแด่พระยาห์เวห์เถิด" เพลงสดุดีบทนี้เป็นคำสรรเสริญพระเจ้าผู้ทรงเนรมิตสร้างสรรพสิ่ง ผู้ประพันธ์บรรยายถึงความงดงามและความยิ่งใหญ่ของสิ่งสร้าง บรรยายถึงพระปรีชาที่ทรงสร้างสิ่งต่างๆเหล่านี้ และบรรยายถึงความเอาพระทัยใส่ที่พระเจ้าทรงมีต่อสิ่งสร้างแต่ละชนิดด้วย เพลงสดุดีบทนี้น่าจะมีความหมายอย่างมากสำหรับมนุษย์ในปัจจุบันที่ขาดความเคารพต่อสภาพแวดล้อม พระศาสนจักรเข้าใจว่าข้อความในข้อ 30 "เมื่อพระองค์ทรงส่งลมปราณ (= จิต) ของพระองค์ เขาก็ถูกสร้างขึ้นมา และดังนี้พระองค์ทรงรื้อฟื้นโฉมหน้าของแผ่นดินขึ้นใหม่" กล่าวเป็นนัยถึงพระจิตเจ้า
1 วิญญาณของข้าพเจ้าเอ๋ย จงถวายพระพรแด่พระยาห์เวห์เถิด
ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระเจ้าของข้าพเจ้า พระองค์ทรงยิ่งใหญ่เหลือล้น
พระองค์ทรงความรุ่งเรืองและพระเกียรติยศเป็นเสมือนอาภรณ์
2 ทรงคลุมพระองค์ด้วยแสงสว่างต่างพระภูษา
พระองค์ทรงคลี่ท้องฟ้าให้กางออกดุจกางกระโจม
3 ทรงสร้างที่พำนักของพระองค์ไว้เหนือน้ำเบื้องบน
ทรงใช้เมฆต่างราชรถ
ทรงดำเนินไปบนปีกแห่งลม
4 ทรงแต่งตั้งสายลมให้เป็นผู้นำสาร
ทรงให้เปลวไฟเป็นผู้รับใช้พระองค์
5 พระองค์ทรงวางแผ่นดินไว้บนรากฐาน
แผ่นดินนั้นจะไม่สั่นคลอนตลอดไป
6 ทรงคลุมแผ่นดินไว้ด้วยทะเลลึกประดุจเสื้อผ้า
น้ำท่วมอยู่เหนือยอดเขา
7 เมื่อพระองค์ทรงขู่ น้ำก็หนีไป
เมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องของพระองค์ น้ำก็ไหลหนี
8 ไหลขึ้นไปบนภูเขา ไหลลงไปตามหุบเขา
จนถึงที่ซึ่งพระองค์ทรงกำหนดไว้
9 ทรงกำหนดเขตไม่ให้น้ำข้ามมา
น้ำจะไม่กลับมาท่วมแผ่นดินอีก
10 พระองค์ทรงไขพุน้ำให้ไหลไปตามหุบเขา
น้ำก็ไหลไประหว่างภูเขา
11 ให้สัตว์ป่าทั้งหลายมีน้ำดื่มกิน
และให้บรรดาลาป่าดับกระหาย
12 บนฝั่งน้ำ นกในอากาศต่างก็มาสร้างรวงรัง
ส่งเสียงร้องเพลงอยู่ตามกิ่งไม้
13 พระองค์ทรงรดน้ำให้ภูเขาจากท้องพระโรงเบื้องบน
โปรดให้แผ่นดินอิ่มด้วยผลงานของพระองค์
14 ทรงบันดาลให้ต้นหญ้างอกขึ้นสำหรับฝูงสัตว์
ให้ต้นไม้ที่มนุษย์เพาะปลูกเจริญเติบโต
เพื่อให้มีอาหารออกมาจากแผ่นดิน
15 และมีเหล้าองุ่นเพื่อให้จิตใจมนุษย์ร่าเริง
มีน้ำมันเพื่อให้ใบหน้าของเขาสดชื่น
มีอาหารเพื่อเสริมกำลังให้เขา
16 ต้นไม้ของพระยาห์เวห์ได้น้ำจนอิ่ม
คือต้นสนสีดาร์แห่งเลบานอน ซึ่งพระองค์ทรงปลูกไว้
17 ที่นั่น บรรดานกต่างมาสร้างรัง
นกกระสาสร้างบ้านของมันบนต้นสน
18 ภูเขาสูงเป็นที่อาศัยของเลียงผา
หินผาเป็นที่หลบภัยของตัวอ้น
19 ทรงให้ดวงจันทร์กำหนดฤดูกาล
ให้ดวงอาทิตย์รู้เวลาตก
20 พระองค์ทรงนำความมืดเข้ามา จึงเป็นเวลากลางคืน
สัตว์ป่าทั้งหลายก็ออกหากิน
21 สิงโตหนุ่มร้องคำรามหาเหยื่อ
ขออาหารจากพระเจ้า
22 เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น สัตว์เหล่านี้ก็ค่อยๆหลบไป
กลับไปยังถ้ำเพื่อนอนพักผ่อน
23 ส่วนมนุษย์ก็ออกไปทำงาน
ตรากตรำทำงานอยู่จนถึงเวลาเย็น
24 พระราชกิจของพระองค์ช่างมีมากเหลือล้น
พระองค์ทรงกระทำทุกอย่างด้วยพระปรีชาญาณ
ทรงสร้างสรรพสิ่งเต็มแผ่นดิน
25 ดูซิ มีทะเลกว้างใหญ่ไพศาล
มีสัตว์นานาชนิดคลาคล่ำทั้งใหญ่และเล็ก
26 ที่นั่นเรือผ่านไปมา
มีเลวีอาธานที่ทรงสร้างให้เล่นสนุกอยู่ในน้ำ
27 สิ่งมีชีวิตทั้งหลายต่างรอคอย
ให้พระองค์ประทานอาหารในยามต้องการ
28 เมื่อพระองค์ประทานอาหาร สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นก็เก็บไว้
เมื่อพระองค์ยื่นพระหัตถ์ สิ่งมีชีวิตก็มีของดีๆกินจนอิ่ม
29 ถ้าพระองค์เบือนพระพักตร์ไปทางทิศอื่น สิ่งมีชีวิตก็ตื่นตระหนก
ถ้าพระองค์ทรงเรียกลมปราณกลับคืน สิ่งมีชีวิตก็ตาย
และกลับเป็นฝุ่นดิน
30 เมื่อพระองค์ทรงส่งพระจิตของพระองค์ลงมา สิ่งมีชีวิตก็ถูกสร้างขึ้น
พระองค์ทรงเปลี่ยนโฉมหน้าของแผ่นดิน
31 พระสิริรุ่งโรจน์จงมีแด่พระยาห์เวห์ตลอดไป
ขอพระยาห์เวห์ทรงชื่นชมในพระราชกิจของพระองค์
32 ถ้าพระองค์ทอดพระเนตร แผ่นดินก็สั่นสะเทือน
ถ้าพระองค์ทรงสัมผัสภูเขา ภูเขาก็พ่นควันออกมา
33 ข้าพเจ้าจะขับร้องเพลงถวายพระยาห์เวห์ตลอดชีวิต
จะร้องเพลงสดุดีถวายพระเจ้าของข้าพเจ้า ตราบเท่าที่ข้าพเจ้ายังมีชีวิตอยู่
34 ขอให้เพลงรำพึงของข้าพเจ้าเป็นที่พอพระทัย
และข้าพเจ้าจะยินดีในพระยาห์เวห์
35 ขอให้คนบาปสูญหายไปสิ้นจากแผ่นดิน
และไม่มีคนชั่วร้ายอีกต่อไป
วิญญาณของข้าพเจ้าเอ๋ย จงถวายพระพรแด่พระยาห์เวห์เถิด
อัลเลลูยา
