แผนกคริสตศาสนธรรม อัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ

CATECHETICAL CENTER OF BANGKOK ARCHDIOCESE

thzh-CNenfritjako

ตอนที่ยังเป็นเด็ก ....
เราคิดว่าการมีความ "จำ" ดี เป็นสิ่งที่พิเศษ และนี่แหล่ะเป็นดั่งพรสวรรค์
แต่เมื่อเข้าสู่ชีวิตวัยกลางคน..เรากลับรู้สึกว่า " ลืม" ต่างหากที่เป็นวาสนาอย่างแท้จริง !!
ชีวิตในยามนี้ที่เราอยากจะ "ลืม" คือคำติฉินนินทา คำกระแนะกระแหนจากคนรอบข้าง หาก " ลืม" ไม่ได้ ชีวิตของเราก็เหมือนตกอยู่ในโลกสีเทา

"ลืม" ความรุ่งเรืองในอดีตได้...นี่คือ...การยอมรับ
"ลืม" ความล้มเหลวในอดีตได้...นี่คือ...ความกล้าหาญ
"ลืม" บาดแผลที่ใครๆฝากไวัได้...นี่คือ...การอภัย
"ลืม"ความผิดพลาดของคนอื่นในอดีตได้...นี่คือ...ความสำนึกคุณ
"ลืม" ความไม่ใส่ใจของมิตรสหายที่มีต่อเราได้...นี่คือ...ความใจกว้าง
"ลืม" ความแค้นชิงชังที่ผู้อื่นมีต่อเราได้...นี่คือ...ความรักอันยิ่งใหญ่
"ลืม" ยากกว่า "จำ" มากมายหลายเท่านัก
"จำ" คือฉลาด
"ลืม" คือปัญญา
คนที่ใจกว้างมัก "จำ" ความดีของคนอื่น
คนที่ใจแคบมัก "จำ" ความไม่ดีของคนอื่น
คนที่ "จำ" ความดีของคนอื่นไม่ได้ ยากจะมีจิตสำนึกถึงบุญคุณ
คนที่เอาแต่ "จำ" ความไม่ดีของคนอื่น...ชีวิตยากที่จะมีความสงบสุข
ชีวิตเราไม่ยืนยาวฝึก"ลืม"กันบ้าง อย่าปล่อยให้สี่ห้อง(รัก)หัวใจ เต็มไปด้วยความพยาบาท ความผูกใจเจ็บ  ความคับแค้น ความเกลียดชัง จนไม่เหลือที่ให้ใส่สิ่งดีๆ...

เรามาลองฝึก "ลืม" กันบ้างเถอะ..!!!