นิทาน หนูแดงกับรถแสนสวย
 
ในเมืองแสนสวย ท้องฟ้าสีรุ้ง ทุ่งหญ้าหลากสี มีเด็กน้อยใหญ่ เล่นอยู่ร่วมกัน กับของขวัญมากมาย
วันนี้ต้นข้าว ขี่รถหรรษา คันสวยงามตา เร็วรี่วิ่งไว (วิ้ว วิ้วๆๆๆ)    ทุกคนตื่นตา อยากลองนั่งบ้าง ต่างมามุงดู ห้อมล้อมกันใหญ่    รถเธอแสนสวย เพื่อนๆต่างชม ต้นข้าวแก้มปริ ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่    หนูแดงมองมาจากที่ไกลไกล ฉันอยากเล่นบ้าง แต่เพื่อนไม่ให้    หนูแดงหน้าจ๋อย แล้วเดินก้มหน้าไปเล่นคนเดียว    
ฟ้าทอสีส้ม บ่งบอกยามเย็น หมวกฟางเดินอยู่ “เอ๊ะ!นั่นอะไร นั่นมันรถนี่ ใช่รถหรรษาของต้นข้าว ฉันจำได้แม่น คันที่อยากนั่ง” ดีใจ๊ดีใจ รีบขับบึ่งไปรถวิ่งเร็วรี่ สนุ๊กสนุก ขับรถจนเพลิน อยู่แสนเนิ่นนาน    เอ๊ะ!เสียงอะไร กระซิกกระซิก    นั่นต้นข้าวนิ ก้มหน้าร้องไห้ มีเพื่อนคอยปลอบ    เอ๊ะ! เกิดอะไร อ๋อรถหายไป ทำอย่างไรดี ฉันยังสนุกไม่อยากคืนเลย แต่ต้นข้าว กำลังเสียใจ เพื่อน ๆ ลำบาก    ต่างช่วยกันหา ฉันควรให้คืน จะถูกต้องไหม    รถยนต์วิ่งลิ่ว (วิ้ว วิ้ว…วิ้ว วิ้ว)    ลมพัดดังเฟี้ยว นี่รถของเธอ ฉันเดินไปเจอ จอดอยู่กลางป่า    ฉันต้องขอโทษ ฉันเอาไปเล่น ไม่ได้บอกเธอ ฉันผิดไปแล้ว    ต้นข้าวแก้มปริ บอกไม่เป็นไร ฉันให้อภัย เธอเป็นคนดี กล้าทำกล้ารับ เอามาคืนให้ มาเล่นด้วยกัน ฉันแบ่งเธอขับ    
ทุกคนยินดี ต่างผลัดกันเล่น (วิ้ว วิ้ว…วิ้ว วิ้ว) ทุกคนเบิกบาน
เด็กเด็กจำไว้  ต้องเป็นคนดี  มีความซื่อสัตย์  เป็นที่ยกย่อง เพื่อนๆรักใคร่