เราต้องยอมให้บุคคลหนึ่งใช้น้ำใจอิสระของเขา  แม้เมื่อเขาตัดสินใจเข้าข้างความชั่วหรือ
    บุคคลหนึ่งสามารถใช้เสรีภาพของเขาอันเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานที่ขึ้นอยู่กับศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของเขา   เสรีภาพของแต่ละบุคคลสามารถถูกตัดทอนลงเฉพาะถ้าการใช้เสรีภาพของเขานั้นเป็นอันตรายต่อเสรีภาพของผู้อื่น (1738,1740)

เสรีภาพจะไม่เป็นเสรีภาพอีกต่อไปถ้าใช้เสรีภาพนั้นเลือกในสิ่งผิด  จะเป็นการละเมิดศักดิ์ศรีของมนุษย์ถ้าเราไม่เคารพต่อเสรีภาพของเขา หนึ่งในหน้าที่สำคัญของรัฐคือปกป้องเสรีภาพทุกอย่างของพลเมือง (เสรีภาพในการนับถือศาสนา  ในการชุมนุม ในการคบหาสมาคม เสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น เสรีภาพในการเลือกอาชีพ ฯลฯ) เสรีภาพของพลเมืองคนหนึ่งคือ ขอบข่ายของเสรีภาพของผู้อื่น

ท่านทั้งหลายไม่ได้รับจิตการเป็นทาสซึ่งมีแต่ความหวาดกลัวอีก  แต่ได้รับจิตการเป็นบุตรบุญธรรม ซึ่งทำให้เราร้องออกมาว่า  “อับบา พ่อจ๋า”  พระจิตเจ้าทรงเป็นพยานยืนยันร่วมกับจิตของเราว่า  เราเป็นบุตรของพระเจ้า โรม 8:15-16